Ik heb last van Schuldcomplex-Syndroom. Ik heb het gevoel dat alles mijn schuld is. Ot die niet goed praat, Maartje die schreeuwt, Maartjes schooladvies, Jan die schreeuwt, Teuntje die een oncharmante korst onder haar lip heeft, de spinnenwebben aan het plafond en Piet elke nacht bij ons in bed kruipt. Kortom: de tegenvallende resultaten van mijn opvoeding. Gelukkig bieden eerder behaalde resultaten geen enkele garantie voor de toekomst.
Eigenlijk is het niet zozeer een Schuldcomplex-Syndroom alswel een Superioriteitscomplex-Syndroom. Wie denk ik eigenlijk wel dat ik ben dat mijn invloed zo verreikend is?
God?
En hoe ver reikt de invloed van een Moeder eigenlijk? En heeft ze het, net als de dader, altijd gedaan?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
De fijnste zondebokken in de geschiedenis hebben één ding allemaal gemeen: ze bevinden zich aan één arm bungelend onderaan de sociale ladder, worden niet tot helemaal niet betaald voor werk waar verder niemand trek in heeft en worden als vanzelfsprekende slaven beschouwd. Iedereen mag ongestraft op ze spugen. Gastarbeiders, huisvrouwen, straatvegers, toiletjuffrouwen: Ze zijn de prullebak van stenengooiend Nederland.
BeantwoordenVerwijderenDenk aan de First Lady: er is een stad voor nodig om een kind op te voeden. Zij die onschuldig zijn, werpen de eerste steen.
Een dader en een moeder vind ik (uitzonderingen daar gelaten) écht geen vergelijking.
BeantwoordenVerwijderenEen dader heeft schuld, een moeder zal af en toe heus wel eens steken laten vallen, maar om dat schuld te noemen gaat me te ver.
Ik herken je gevoel wel en vind het zelf één van de meest "moederschaps-ondermijnende-gevoelens"die ik ken.
Mijns inziens leverd een moeder de helft van het genetisch materiaal en, als het goed is, een stabiele en veilige omgeving waarin ze kunnen opgroeien.
Daarbij moet je ze hun eigenheid gunnen; accepteren zoals ze ZIJN.
Geluk is misschien een beetje te sturen maar -ook voor kinderen- niet maakbaar.
Probeer je eens voor te stellen: Je bent kind en je moeder heeft verdiet om je -ondanks dat ze zó haar best heeft gedaan- voldoe je niet aan haar verwachtingen......
dat lijkt me een last die je je kind niet mag meegeven.
Groet Erna