Ik ben een lekker wijf, met een heel mooi lijf

Ik stond een aangekoekte pan af te rossen toen, door het open keukenraam, klanken van Piets tere kinderstemmetje naar binnen dreven. Ik boog me voorover om door het raam te blikken en zag dat hij een ballade vertolkte voor de overbuurvrouw. Ik spitste mijn oren om de tekst op te vangen en glimlachte bij voorbaat al vertederd. Maar de glimlach bestierf mij op het gelaat toen de tekst van Piets lied tot mij doordrong. 'Ik ben een lekker wijf, met een heel mooie lijf. Ik hou van zoenen, lekker zoenen.'

Als door een wesp gestoken stoof ik de deur uit om Piets zang te smoren.
'Piet, dat liedje mag je niet zingen!' schreeuwde ik en lachte verontschuldigend naar de buurvrouw. Hoofdschuddend voegde ik er nog aan toe: 'Floris heeft hem dat liedje laten horen, en nou zingt hij het de hele dag. Maar dat mag natuurlijk niet.'
De buurvrouw keek me vriendelijk aan en merkte toen op: 'Ik versta er niks van. Hij praat niet zo duidelijk hè?'

Zelden was ik zo blij dat zowel Ot als Piet onduidelijk praten.