Je eigen weg

Teuntje wilde Italiaans ijs, ik wilde rennen, en dus renden we samen naar Zelhem dat warempel een heuse Italiaanse ijssalon heeft. Dat wil zeggen: ik rende, en Teuntje slingerde op haar fiets naast me.

'En dan ga je terug via de andere kant zodat je aan je zondagse zestien kilometer komt,' doceerde Floris vanuit zijn luie stoel.

Dus nadat we onze vijf kilometer hadden afgelegd, en een ijsje en kop koffie hadden genuttigd, besloot ik Floris' advies te volgen en via een andere weg terug te lopen. Binnen luttele minuten was ik de weg kwijt, en probeerde me te herinneren in welke windrichting we in vredesnaam waren gegaan.

Inwendig vervloekte ik mezelf dat ik weer eens geen kompas bij me had, maar herinnerde me toen dat ik met kompassen ongeveer even goed kan omgaan als met de weg vinden. Bovendien, ik heb niet eens een kompas.

'Het is wel een avontuur, hè, Teuntje?!' zei ik op bemoedigende toon tegen zo wel mezelf als Teuntje.
'Kunnen we niet beter gewoon terug gaan mama?' vroeg Teuntje op strenge toon.
Maar ik keer niet graag op mijn schreden terug. Dat vind ik saai, dus zei ik ferm: 'Nee!' En voegde er met meer koppigheid dan wijsheid aan toe: 'Mama vindt heus de weg wel weer.'

En inderdaad! Na ongeveer een half uurtje lopen zag ik iets bekends: Zelhem! Hoewel ik in eerste instantie de goede kant uit was gelopen, was ik vervolgens door twijfels aan mezelf en mijn richtingsgevoel, weer in de richting van Zelhem gerend, met als gevolg dat we een soort rondje om Zelhem hadden gemaakt.

Wat maar weer eens bewijst dat het belangrijk is op jezelf te vertrouwen en je eigen weg te durven gaan! Doe je dat niet, dan loop je voor je het weet in rondjes.

Ook als moeder.

Zeker in een tijd waarin met man en macht wordt geprobeerd vrouwen fulltime de arbeidsmarkt op te duwen, is het belangrijker dan ooit op je eigen kompas te durven varen.