Ik heb het laatste woord

06-01-2012 -
Verhuizen is een proces. Een proces van loslaten van het oude, en wennen aan het nieuwe.

Omdat ik het belangrijk vond dat de kinderen zich bewust waren van dit proces, en de eindigheid van hun bestaan in ons 'oude huis', meende ik dat het een goed idee was de kinderen hier hardnekkig, en veelvuldig aan te herinneren.
Als we macaroni aten, dan zei ik: 'Dit is de laatste keer dat we hier macaroni eten.'
En als ze in bad gingen, merkte ik op: 'Dit is de laatste keer dat jullie hier in bad gaan!'

Helaas blijkt deze mindfullness zich nu op wrede wijze tegen mij te keren. Want eenmaal in het nieuwe huis, scheppen de kinderen er groot genoegen in voortdurend te roepen: 'Dat is de eerste keer in dit huis!'

Het Boemerangsyndroom

Dit is helaas een vaak voorkomend, opvoedkundig fenomeen, genaamd het Boemerangsyndroom. Je weet dat je het slachtoffer bent van het Boemerangsyndroom als je opvoeding zich als een onverwacht nekschot tegen je keert. Experts zul je hier nooit over horen, want het Boemerangsyndroom wordt zorgvuldig door hen verzwegen, zij willen immers dat je hun pedagogische adviezen blijft volgen!

Als de kinderen nu ruzie maken roepen ze: 'Dit is de eerste ruzie in het nieuwe huis!'
En als ze met eten knoeien, roepen ze: 'Dit is de eerste keer dat we eten op de grond knoeien!'
Maar ook kleine gebeurtenissen worden groots aangekondigd: 'Dit is de eerste scheet in het nieuwe huis.'

Met lede ogen zie, en hoor ik het aan.
Maar uiteindelijk heb ik het laatste woord: 'En het zal vast niet de laatste keer zijn!'

8 opmerkingen

  1. Proest!!!


    Leuk stukje levert het dan wel weer op ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hahahaha en het komt me nog bekend voor ook nog.....

    BeantwoordenVerwijderen
  3. jouw wraak komt later ( en zal je helaas niet weten want ze vertellen t vast alleen aan hun vrienden): als ze zichzelf de gehate woorden in hun jeugd horen herhalen tegen hun eigen gebroed.
    echt. horen ze t zo uit hun mond floepen.

    die boemerang gaat dus maar door en door en door.


    maaruh, genoeg gepsychologel; hoe is t huis?

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Dit is het eerste blogje vanuit je nieuwe huis!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Whoeahaha, ik zie die twinkelkoppies al helemaal voor me!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Hahahaha. Zo een grappig stukje.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Hai Nicole, dat het er nu toch van gaat komen he. De echte verhuizing.
    Dat vind ik dan wel weer het aparte van blogland; dat je zo'n heel proces kunt meemaken, van hoe zou het, zullen we, kan het, we zullen, we kunnen, het komt ervan. En nu is het dan echt zover, en het meeleven ook.
    Enneh, zo'n opvoeding, juist mét boomerang-effect (want já dat bestaat) krijgt het denk ik juist wel meer waarde.

    Blijf ons vooral op de hoogte houden!
    En heel veel succes met alle perikelen.
    Sannah.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. @Sannah: wat een lief stukje! Blogland is inderdaad bijzonder wat dat dat betreft. Je leert elkaar toch kennen, en leeft met elkaar mee!

    BeantwoordenVerwijderen

Leuk dat je een comment achterlaat! Bedankt!

Wil je op de hoogte blijven van alle comments? Vink dan eenvoudig het vakje aan met: Email follow-up comments!

Nicole Orriëns. Mogelijk gemaakt door Blogger.