Het was een plechtig moment: na twaalf jaar heb ik mijn allerlaatste bezoek aan het consultatiebureau afgelegd.
Sinds mijn laatste bezoek was het consultatiebureau niet alweer verhuisd, en zonder enige consternatie vond ik de juiste locatie. Ik bewonderde de vrolijke mintgroene muren, met artistiek aangebrachte blauwe accenten, en de frisse omkleedruimte waar, wonderbaarlijk, helemaal geen poeplucht hing. Piet nam blij huppelend plaats op de weegschaal, en posteerde zich keurig onder het meetlint. Ik begon me steeds minder op mijn gemak te voelen. We moesten weliswaar twee steile trappen op naar boven, en alle ramen stonden uitnodigend open voor kinderen om er uit te vallen, maar het was gewoon te gemakkelijk.
Gelukkig moesten we toen naar de consultatiebureau arts die Piet te klein bevond en constateerde dat Piets ene been minstens 2 cm korter is dan het andere. Bovendien was zijn prestatie op de ogentest uiterst dubieus. En voor net wat extra consternatie raadde ze me aan met Maartje (12) een kinderarts te bezoeken i.v.m. haar lengte. Gewoon voor de consternatie. Dan kunnen we ons buigen over de vraag of we haar al dan niet hormonen zullen toedienen.
Ik slaakte een zucht van verlichting: zo kende ik het consultatiebureau weer.
Vaarwel consultatiebureau.
Ik kon altijd op je rekenen voor een lekkere portie consternatie.
