Ik zeg het schoorvoetend: ik ben niet populair. Als er een sociogram was voor moeders dan zou ik een eenzame stip onder aan de pagina zijn.
Een gesprek met een collega-moeder zette me aan het denken; ze benadukte het belang van netwerken, het uitwisselen van ervaringen en informatie. En gezien het feit dat opvoeding een vrij solistische activiteit is met weinig positieve feedback, kan ik dit belang van harte onderschrijven.
Maar zoals ik al zei: geef me een groep, een paar minuten, en ik sta er buiten.
En toch ben ik allervriendelijkst, al zeg ik het zelf.
Toch is het niet alleen kommer en kwel in sociaal Siberië. Toen de kinderen nog klein waren organiseerde ik er moedergroepen en koffieochtenden, en nog steeds kan ik daar uitbundig van genieten. En als ik het koud krijg heb ik een handjevol vriendinnen die hartverwarmend zijn.
Vroeger reisde ik nog wel eens naar PopieJopieLand. Dan trok ik mijn sociale jas aan, en netwerkte als een wilde. Maar met het risico te klinken als Kabouter Lui uit Kabouter Plop: 'Ik werd daar zo móé van.' En de jas paste zo slecht: hij zat te strak, en ik kon me er nauwelijks in bewegen. Hij paste niet bij me.
Dus nu verblijf ik blijmoedig in sociaal Siberië, en kom er geregeld collega-moeders tegen die er ook wonen en dan netwerken we zonder dat het als het netwerken voelt.
