Berichten van het Moederfront: Persoonlijke groei

Posts tonen met het label Persoonlijke groei. Alle posts tonen
Posts tonen met het label Persoonlijke groei. Alle posts tonen

Had ik de liefde niet

04-01-2011 -
Het is met een zekere venijnigheid dat ik mij elke dinsdagmiddag buig over mijn wasberg, en die verander in keurig nette stapeltjes schone was.

'Ze kunnen het krijgen zoals ze het hebben willen!' denk ik dan grimmig tijdens het vouwen. 'Ik zal er wel voor zorgen dat ze geen reden hebben om te zeuren, want ik heb geen zin in dat geëmmer over schone sokken en onderbroeken!'
En dan voel ik mij tegelijkertijd, even zwaar mískend als efficiënt, en overzie als een Generaal het slagveld, in de prettige wetenschap dat ík gewonnen heb.

Maar gisteren sprak ik met mijn gids, en die opperde een andere motivatie. Een motivatie geboren uit liefde, en erkenning dat een gebrek aan schoon ondergoed en sokken oprecht vervelend is.
Een beetje wantrouwig hoorde ik haar aan, want ik liet node mijn gevoel van verongelijktheid, en tekortgedaan zijn los.

Maar bij nadere beschouwing moest ik toegeven: dit alternatieve pad was veel vriendelijker en begaanbaarder dan mijn zure aanpak. En toen ik naar huis ging, zong het door mijn hoofd: 'Had ik de liefde niet, ik ware niets'.

Ware het, dat ik met de tongen der mensen en der engelen sprak,
maar had de liefde niet,
ik ware schallend koper of een rinkelende cimbaal.

Al ware het, dat ik profetische gaven had,
en alle geheimenissen en alles, wat te weten is, wist,
en al het geloof had, zodat ik bergen verzette,
maar ik had de liefde niet, ik ware niets.

Al ware het, dat ik al wat ik heb tot spijs uitdeelde,
en al ware het, dat ik mijn lichaam gaf om te worden verbrand,
maar had de liefde niet, het baatte mij niets.

De liefde is lankmoedig, de liefde is goedertieren,
zij is niet afgunstig, de liefde praalt niet,
zij is niet opgeblazen,

zij kwetst niemands gevoel, zij zoekt zichzelf niet,
zij wordt niet verbitterd, zij rekent het kwade niet toe.

Zij is niet blij over ongerechtigheid,
maar zij is blij met de waarheid.
Alles bedekt zij, alles gelooft zij, alles hoopt zij, alles verdraagt zij.

De liefde vergaat nimmermeer,
maar profetieen, zij zullen afgedaan hebben,
tongen, zij zullen verstommen,
kennis, zij zal afgedaan hebben.

Want onvolkomen is ons kennen en onvolkomen ons profeteren.
Doch, als het volmaakte komt, zal het onvolkomene afgedaan hebben.

Toen ik een kind was, sprak ik als een kind, voelde ik als een kind,
overlegde ik als een kind.
Nu ik een vrouw ben geworden, heb ik afgelegd wat kinderlijk was.

Want nu zien wij nog door een spiegel, in raadselen,
doch straks van aangezicht tot aangezicht.
Nu ken ik onvolkomen, maar dan zal ik ten volle kennen,
zoals ik zelf gekend ben.

Zo blijven dan: Geloof, hoop en liefde, deze drie,
maar de meeste van deze is de liefde.


Was vouwen zal nooit meer hetzelfde zijn.
13

Ik wens je vrede en liefde!

10-09-2010 -
Vandaag kwam ik hem weer tegen, met zijn Amerikaanse jack, en zijn Allstars met losse veters: Popie Jopie Papa. Popie Jopie Papa herinnert mij onaangenaam aan mijn middelbare schooltijd, en het 'populaire groepje' waar ik niet bij hoorde.

Vriendelijk groette ik een 'Goedemorgen,' en hoewel zijn ogen over mij heen gleden, gaf hij geen antwoord. En ik voelde witheet, de ergernis door mij heen spoelen.
'Wie denkt hij wel dat hij is?! Stomme Popie Jopie!'

Maar toen herinnerde ik een stukje over de antirrehetische kunst, in het boek Meditatief hardlopen van monnik Michael Berger. Bij de antirrhetische kunst stel je tegenover negatieve gevoelens, gedachten en handelingen de positieve tegenpool. Een gevoel van opwinding maakte zich van me meester: wat een prachtige gelegenheid om te oefenen! Popie Jopie zou niet weten wat hem overkwam!

Hoewel ik Popie Jopie het liefst een schop zou geven, stuurde ik hem in gedachten liefdevolle en opbouwende wensen zoals 'Vrede zij met je' en ' Ik wens je veel liefde, vreugde, licht en zegen.' Toegegeven, ik stikte er bijna in, maar toch.

En toen ik toch bezig was, stuurde ik ook meteen maar even 'Vrede' naar de mevrouw van Bureau Jeugdzorg die Jan weliswaar een PGB heeft toegezegd, maar voor slechts 0,9 tot 1 uur per week. En de pubermeisjes die mij aankeken, waarna ze in lachen uitbarstten wenste ik, zij het knarsetandend, eveneens 'Liefde, vreugde, licht en zegen'.

En hoewel het weliswaar niet helemaal van harte ging, voelde ik desondanks mijn stemming opklaren.

Wat zal Floris vanavond opkijken als ik hem begroet met een jubelend: 'Vrede zij met je!'
22

Nieuwe Attitude

08-02-2010 -
Wat fijn dat er Rugzakjes bestaan!
Wat fijn dat ik de mogelijkheid en kans krijg er één aan te vragen.
Wat fijn dat er experts zijn die mij daarbij behulpzaam willen zijn.
Wat fijn dat ik elke twee weken tussen 10 en 11 op een dinsdag Jans mentor mag bellen, zodat wij onze bevindingen kunnen uitwisselen.
Wat fijn dat er speciaal onderwijs bestaat, zodat iedereen het onderwijs kan genieten dat hem of haar het beste past.


Wat fijn dat Jan mij de mogelijkheid biedt mij te onwikkelen als persoon en moeder.

Bijsluiter

Van harte gefeliciteerd met uw nieuwe attitude!

De eerste dagen kan deze wat onwennig aanvoelen, en zal uw oude attitude de nieuwe proberen te verdringen/saboteren. Dergelijke sabotage pogingen kunt u herkennen aan: sarcasme en een kritsche stem die veel overeenkomsten vertoont met de stem van Brilsmurf.

Observeer deze pogingen tot sabotage op milde wijze, en haal dan vriendelijk uw schouders op.
Conform uw nieuwe attitude.

Deze zal steeds meer eigen worden!

Wij wensen u veel geluk met uw nieuwe attitude.
15

Zen

13-05-2009 -
Karen Maezen Miller constateert in haar boek Zen mama chagerijnig dat de zen-attitude waar ze zo trots was, enkel bestond zo lang het leven haar toelachte. Zo gauw er problemen kwamen bleek ze aanzienlijk minder Zen dan ze dacht.

Het is ook zoveel makkelijker Zen te zijn als alles gaat zoals jij wilt! De afgelopen week was ik er in geslaagd mijn moeizaam verworven rust en spiksplinternieuw attitude Wat Leer Ik Toch Veel vast te houden, en stilletjes complimenteerde ik mezelf over mijn grote persoonlijke groei.

Maar toen kwam er een telefoontje met de mededeling dat de commissie die over Jans onderwijskundig lot gaat beschikken pas op acht juni bij elkaar komt en ik voelde mijn Zen-attitude wegebben en plaats maken voor ouderwetse zorg en frustratie terwijl mijn keel samenkneep door de aanzwellende tranen.

Zo voel je je een hele Piet, en zo ben je een huilend Jantje.

Niettemin, ik weet zéker dat ik ook nog eens lachende Zen word!
6

Oefenen in de speeltuin

04-05-2009 -
De kinderen hebben vakantie, ik ben een Leuke Moeder en dus gingen we naar de Grote Speeltuin. Ik vulde een mand met een thermoskan met koffie, pakjes drinken en koek voor de kinderen, want het mag natuurlijk niks kosten, en toen wandelden we gezellig de volle kilometer er naar toe.

Ik installeerde me op een bankje en zei tegen de kinderen: 'Om kwart voor elf krijgen jullie koek en drinken!' want ik zag ze al loeren naar mijn tas.
'Aaaah....' schreeuwden ze, maar raakten toen afgeleid door alle speeltoestellen en verdwenen de speeltuin in.

Ik pakte mijn boek Boeddhisme voor moeders* en las daarin dat kinderen feitelijk 'inwonende zenmeesters zijn die ons voortdurend terugwerpen in het hier en nu, ons opzadelen met problemen die moeten worden opgelost en ons dwingen vraagtekens te zetten bij onze aannames. '

Hier werd ik onderbroken door luid gehuil van Piet die blijkbaar raar terecht was gekomen op de trampoline.
'Ik heb mijn nek gebroken!' huilde hij verontwaardigd.
Ik sloeg mijn arm om hem heen, terwijl hij nog wat verder snotterde en toen aankondigde: 'Het gaat weer. Dag mama!'

Ik las verder: 'Het is alsof ze zijn gestuurd om al onze verwachtingen, meningen en karaktereigenschappen te tarten. Ze zijn de best denkbare leraren als het erom gaat om ons te laten inzien dat niets blijvend is: zodra we het gevoel hebben dat we onze relatie met hen onder de knie hebben, komen ze op de proppen met nieuwe moeilijkheden of hebben ze hun volgende ontwikkelingsfase bereikt.'

Hier stopte ik even om deze wijze woorden tot me te laten doordringen. Terwijl ik daar zat te peinzen kwam er opnieuw een luid krijsend kind naar mij toe. Dit keer was het Ot die blijkbaar raar recht terecht was gekomen op de trampoline. Zwijgend strekte ik mijn armen naar hem uit, waarin hij zich gretig liet vallen en hield hem in een moederlijke omhelzing. Snikkend bracht hij uit: 'Mag ik nu snoep?'

Ik trok mijn rechterwenkbrauw op en vroeg streng: 'Is het al kwart voor elf dan?'
Die vraag moest Ot tot zijn spijt ontkennend beantwoorden.

En terwijl ik hem nakeek bedacht ik hoe gelukkig ik ben dat ik zoveel mogelijkheden krijg aangeboden om een wijzer mens te worden en levenslessen te oefenen.

* Binnenkort de boekbespreking op Momlit!
7

Verlicht!

02-05-2009 -
Er gaat niets boven die eerste paar weken van een nieuwe hobby! Als alles nog nieuw is, en er een hele wereld is om te ontdekken! Als elk boek nieuwe informatie brengt en iedere dag nieuwe inzichten en betere prestaties!

Ik heb namelijk besloten dat ik mediteren niet langer dodelijk vervelend en ten hemel schreiend saai vind, maar geweldig en rustgevend. En omdat het belangrijk is een doel te hebben, heb ik besloten dat ik Verlicht* wil worden.

En omdat bij een doel ook een tijdsspanne hoort heb ik besloten daar drie maanden voor uit te trekken. Dat werkte tenslotte ook voor hardlopen: door een schema te volgen kon ik na drie maanden een half uur hardlopen. Hetzelfde principe ga ik toepassen op Verlicht worden. Simpel!

In gedachten zie ik mezelf al met permanente, serene glimlach door het leven zweven, nimmer meer verontrust of ongeduldig. Ik zal bekend staan als Zen Mama, die moeder die zich nergens door van haar stuk laat brengen.

Ik heb al een handige website gevonden waarop gesproken meditaties staan, en zo gauw de kinderen weer naar school gaan ga ik beginnen. Aangezien we nu in mei zitten verwacht ik dan in augustus officieel Verlicht te zijn!

Er is maar één klein probleempje: ik geloof dat verlicht zijn betekent dat je vrij bent van verlangens, en meditatie dat je ze loslaat. En aangezien ik ga mediteren met het verlangen even Verlicht te worden, zie je vast mijn probleempje.

Ach ja, dat zijn zo van die kleine paradoxen waar je als moeder en would-be Zen Mama tegen aanloopt. Gelukkig laat ik mij niet zo maar uit het veld slaan.

Wat dat betreft ben ik eigenlijk al een beetje Verlicht.

* Iemand die verlicht is heeft het Nirwana bereikt, een staat waarin het 'vuur' van hartstocht, haat en verwarring uitgedoofd is, en werkelijk geluk bereikt.
6

Therapeutisch weekend

20-04-2009 -
Ooit overwoog ik een opleiding tot transpersoonlijk therapeut, en in dat kader deed ik mee aan een kennismakingsweekend.

De eerste avond startte met een meditatie-oefening en we kregen de instructie ons een roos voor te stellen. Ik ben geen fan van rozen en in mijn geestesoog verscheen een dorre, sneue roos, terwijl ik mij in stilte verbeet over de oefening en bedacht welke boodschappen ik nog moest halen.

Na de oefening moest iedereen zijn roos tekenen en er over vertellen. Toen ik aan de beurt was liet ik braaf mijn treurige verlepte roos zien, waarop de therapeute zei: 'Wat verdrietig dat jij jezelf zo treurig en verlept vindt.'
Verbluft keek ik haar aan bij deze onverwachte wending en sputterde: 'Maar ik ben die roos helemaal niet. Ik vind rozen pretentieus en overschat.'

De therapeute keek me meewarig aan en liet een betekenisvolle stilte vallen.
Ik kan niet zo goed tegen stiltes dus mompelde ik: 'Madeliefjes, die vind ik wel leuk!'
Te laat zag ik mijn fout in, want madeliefjes zijn ontzettend klein. En ja hoor, daar kwam de vraag al: 'Vind jij jezelf klein?'
'Dan vind ik margrieten leuk!' herstelde ik, en voegde er voor de zekerheid aan toe: 'Die zijn wel groot!'

Toen was genadig mijn beurt voorbij en was de volgende aan de beurt.
'Mijn roos groeit om een rozenboog heen. De rozenboog geeft de roos steun.' verklaarde mijn medecursist en zei toen droogjes: 'Ik zie de bui al hangen!'

En dat was meteen het leukste moment van het hele weekend.
Van de opleiding heb ik afgezien.
8

Yoga

14-01-2009 -
Nadat ik al zes keer in mijn leven levenslange verbintenissen ben aangegaan ben ik uitermate huiverig mezelf voor langere tijd ergens op vast te leggen.

Dus vlinder ik promiscu van proefles tot proefles. Zo vond ik mezelf gisteren plotseling terug bij een yogales. En dat terwijl ik vorige week nog eendrachtig met een vriendin had zitten lachen over de ondraaglijke saaiheid van yoga. Maar zoals mijn moeder graag vertelt: 'Over een week kun je wel dood en begraven zijn!' en blijkbaar kun je over een week ook ineens bij een yogales zitten.

'Kom maar iets vroeger,' raadde de yogalerares mij aan toen ik belde om me op te geven. 'Dan kan ik nog even vertellen wat er met je kan gebeuren.'
Dus arriveerde ik keurig tien minuten voor de les, en werd allerhartelijkst welkom geheten. Toen keek ze me diep in de ogen en verkondigde half in ABN, half in het Achterhoeks: 'Eh... er kan tijdens de les wat pröttel loskomen, maar eh, nou ja, dat mot er dan toch uut!'
Ik knikte instemmend. Ik ben niet bang voor wat pröttel. Ons huis ligt er vol mee.

Alle cursisten en ik schaarden ons in de sfeervol verlichte ruimte en namen plaats op matrasjes. Toen liet de yogalerares haar stem ettelijk octaven zakken en bromde op de toon van een auto die maar niet wil starten: 'Laaaaatttt nu je vvvoeoetttten zwaaaarrr worden en contacccct maaaaken met de aaaarrrrrde.'
Ik voelde een zenuwachtige proestlach opkomen, maar gelukkig riep de aarrrrde me via mijn voeten tot de orde.

Zoals gewoonlijk bij yoga en meditatie-achtige gebruiken begonnen mijn gedachten onmiddellijk een marathon te rennen. Maar ik ken die lui langer dan vandaag, 39 jaar om precies te zijn, en zei goedmoedig: 'Zo, zijn jullie daar ook weer? Mama, is nu even bezig. Ik zie jullie aan het eind van de les wel weer.'

Al met al vond ik yoga zo gek nog niet, maar toen de lerares me het inschrijfformulier in de handen drukte mompelde ik ongemakkelijk: 'Ik weet het nog niet zeker. Het ligt niet aan jou, het ligt aan mij. Maar ik wil wel graag vrienden blijven. Ik bel je nog wel.'

Zoals ik al zei: ik heb wat 'commitment issues'. Dus volgende week ga ik vreemd met Tacoyo.
6

De bal laten vallen!

05-01-2009 -
Ik ben tot aan mijn kruintje gevuld met goede voornemens! Voortaan verval ik niet meer in mijn oude patronen. Bijvoorbeeld dat patroon dat alle kinderen tegelijkertijd van alles aan mij vragen en dat ik dan uit mijn slof schiet.

Vol goede moed verscheen ik deze ochtend dan ook aan het ontbijt, en werd onmiddellijk geconfronteerd met heel veel uitdagingen. Zo was daar Maartje die zich niet warm genoeg had aangekleed, een weigerde een dikkere trui aan te trekken.

En Piet, die een hevige aanval van schoolziekte had, en kwijnend op de bank buikpijn lag te simuleren. Ot die vond dat zijn drie paar handschoenen niet 'warm genoeg' waren en dat hij daarom dat vierde paar aan moest waar ik nog steeds het gat van moet dicht naaien.

En ik voelde de oude wrevel opborrelen en de ongeduldige woorden zich naar voren dringen.

Toen herinnerde ik mij: als iemand je een bal toegooit ben je niet verplicht hem te vangen! In gedachten deed ik een stapje terug, haalde eens diep adem, en liet alle ballen gewoon lekker vallen.

En als iemand ze niet heeft opgeraapt dan liggen ze er nou nog.

Over patronen in je leven:

Ik loop door een straat.
Er is een diep gat in het trottoir
Ik val erin.
Ik ben verloren... ik ben radeloos.
Het is mijn schuld niet.
Het duurt eeuwig om een uitweg te vinden.
Ik loop door dezelfde straat.
Er is een diep gat in het trottoir
Ik doe alsof ik het niet zie.
Ik val er weer in.
Ik kan niet geloven dat ik op dezelfde plek ben.
Maar het is mijn schuld niet.
Het duurt nog lang voordat ik eruit ben.
Ik loop door dezelfde straat.
Er is een diep gat in het trottoir
Ik zie dat het er is.
Ik val er weer in... het is een gewoonte.
Mijn ogen zijn open.
Ik weet waar ik ben.
Het is mijn schuld.
Ik kom er direct uit.
Ik loop door dezelfde straat.
Er is een diep gat in het trottoir
Ik loop eromheen.
Ik loop door een andere straat.

[Portia Nelson, In: Sogyal Rinpoche,
Het Tibetaanse Boek van Leven en Sterven, Cothen 1994]
8

Groeimogelijkheden

27-08-2008 -
'Count your blessings, and bless your obstacles,' las ik in een boek dat me er van verzekerde dat ik heel erg oké ben.

Zwaar geïnspireerd door deze wijsheid laat ik mij dus niet meer uit het veld slaan door obstakels, maar zal ze beschouwen als uitmuntende kansen mezelf als mens te ontplooien en te verbeteren!

Maar hoe zit het met èchte obstakels, die gemaakt worden door van die mannen met neongele veiligheidsvestjes aan, en van die oranje helmpjes. Van die mannen die altijd en groupe koffie zitten te leuten en je altijd iets menen te moeten naroepen?

Driftig bladerde ik door mijn boek, maar van dit soort obstakels maakt het boek geen melding. Ik ga er daarom maar vanuit dat ze onder dezelfde wijsheid vallen.

Juichend fiets ik nu door onze wijk, waar vrijwel alle straten zijn opgebroken!

Wat een boel kansen tot groei!
2

Verkorte versie

14-06-2008 -
Gisteren sproeide ik deodorant achter mijn oor in de veronderstelling dat het parfum was. Vandaag zocht ik naarstig, en tevergeefs, in de telefoongids naar de Koninginneschool, omdat de straat waar de school van de kinderen aan ligt Koninginnelaan heet, maar de school De Zandhapper.

Dit in combinatie met een gemoedstoestand, waar oprechte belangstelling en de vraag: 'Meid, hoe ís het nu met je?' mij tot tranen toe beroeren, noopten mij tot een bezoek aan de zelf-hulp-afdeling van de bibliotheek.

Bij het zien van al die gratis therapie knapte ik bij voorbaat al op. Gretig pakte ik het verontwaardigde 'Waarom doet God niets?' van Deepak Chopra, 'Als het leven pijn doet' van René Diekstra en het triomfantelijke 'Ik ben niet oké, maar jij ook niet.'

Maar mijn beste vondst is toch wel 'De weg naar liefde en geluk: Verkorte versie'.

Terwijl iedereen zich door dikke boekwerken zwoegt heb ik de korte route naar liefde en geluk gevonden!

Ik wil de weg naar liefde en geluk natuurlijk best afleggen, maar als ik een stuk kan afsnijden doe ik dat graag. En als ik ren ben ik er nog sneller!

Ik voel me bij voorbaat al gelukkiger.
2

Levensmoed

10-06-2008 -
De 'Yellow brick road' in de musical The Wizard of Oz staat symbool voor de levensreis die iedereen maakt: jezelf leren kennen en worden wie je bent. Iedereen heeft zijn eigen 'yellow brick road' om af te leggen.

En iedereen doet dat met bagage. Ik vind het altijd goed om je van die bagage bewust te zijn, en regelmatig bagage die overbodig is geworden te lozen. Soms moet ik mezelf hardhandig van mijn bagage beroven, omdat ik maar niet wil loslaten, maar uiteindelijk loop ik veel lichter!

Toen Michael Jackson nog een neger was zong hij dit prachtige lied vol moed, optimisme en aanmoediging. Echt een lied voor als je je eens somber voelt, en wat nieuwe moed nodig hebt.



Tekst

Come on and ease on down, ease on down the road
come on, ease on down, ease on down the road
don't you carry nothing that might be a load come on,
Ease on down ease on down, down the road

Come on ease on down, ease on down the road(ease on down)
Come on ease on down, ease on down the road(ease on down)
Don't you carry nothing that might be a load
Come on ease on down, ease on down, down the road

Pick your left foot up, when your right foots down
Come on lets keep moving and don't you lose the ground
You just keep on keepin' on the road that you choose
Don't you give up walking cause you gave up shoes

Ease on down, ease on down the road (come on)
Ease on down, ease on down the road
Don't you carry nothing that might be a load
Come on ease on down, ease on down, down the road

Cause there may be times when you think you lost your mind
And the steps you're taking leave you three four steps behind
But the road you're walking might be long sometimes
You just keep on stepping and you'll be just fine (yeah)

Ease on down, ease on down the road (ease on down)
Ease on down, ease on down the road (ease on down)
Don't you carry nothing that might be a load
Come on ease on down, ease on down, down the....

For there may be times, when you wish you wasn't born
And you wake one morning just to find your courage gone
but you know that feeling only last a little while
you just stick with us and we show you how to smile (yeah)

Get 'em up, moving down (ease on down the road)
Get 'em up, moving down (ease on down the road)
Get 'em up, moving down(ease on down the road)
Get 'em up Get 'em up (ease on down)

Don't you carry nothing that might be a load
Come on ease on down, ease on down the road!
2

Bespiegelingen van een moeder

05-06-2008 -
Het is een bekend fenomeen in de psychologie: overdracht. Het verschijnsel dat je gevoelens, wensen en ervaringen projecteert op iemand anders. Zo ben ik onder de indruk van Ots intimiderende logopedist, simpelweg omdat hij op de knappe filmster Dennis Quaid lijkt.

Helaas is ook het moederschap niet veilig voor overdracht! Ik merk het als mijn kinderen niet worden uitgenodigd voor kinderfeestjes. Ik merk het als ze een feestje geven en een stuk of twee kinderen zeggen plotseling af! Of als ik Teuntje hoor vertellen dat bij volleybal niemand de bal naar haar gooide. Aargh! Ik voel het in mijn buik; een knagend gevoel van afwijzing.

Dan zou ik mijn mouwen willen opstropen en die kinderen eens flink de waarheid zeggen. Maar mijn kinderen huppelen vrolijk verder terwijl ik aangeslagen door de dag strompel.

Streng spreek ik mezelf dan toe: 'Je hebt last van overdracht! De kinderen voelen zich niet afgewezen, maar jij! Je projecteert je eigen gevoelens op je kinderen.'

Er wordt wel eens geroepen dat alle ouders verplicht een opvoedcursus zouden moeten volgen. Wellicht zouden een paar verplichte therapeutische sessies ook geen kwaad kunnen, al was het maar om je bewust te worden van je bagage.

En dan bedoel ik natuurlijk niet de Samsonite variant.
1

Openbaring!

21-02-2008 -
Ik heb een openbaring gehad, ook wel bekend als open-deur-ervaring of simpelweg 'Duh!'

Toen ik mijn print-out met trainingsschema voor de 10-kilometer las lachte ik geamuseerd. De mensen van Asics wisten duidelijk niet met wie ze te maken hadden! Drie minuten rennen en dan twee lopen, en dat zes keer herhalen. Dat is een station dat ik vijf jaar geleden, zij het zwaar hijgend, triomfantelijk passeerde!

Maar goed, je moet dingen een kans geven, dus besloot ik het schema toch te volgen. En in gedachten stelde ik vast de brief op aan de mensen van Oasics waarin ik ze vriendelijk zou wijzen op hun misleide schema's. Misschien zouden ze me wel bedanken voor mijn tip met een paar nieuwe sportschoenen! Een meisje kan dromen, nietwaar?

Blasé rende ik mijn eerste drie minuten, wandelde er twee en herhaalde het hele proces zes keer. En wie schetst mijn verbazing toen mijn afgelegde afstand groter was dan wanneer ik het hele eind ren! In de veilige wetenschap dat ik na drie minuten kon uitrusten durfde ik harder te rennen, en kwam verder dan ooit.

Met nieuw respect kijk ik naar spreekwoorden als 'Langzaam aan, dan breekt het lijntje niet,'hardlopers zijn doodlopers' en de mensen van Asics.
0

Moeder op retraite

05-08-2007 -
Als een soort petemoei voor mezelf in de toekomst, had ik in mei mezelf een kleine vakantie cadeau gedaan en een kamer geboekt voor twee nachten in een hotel net over de grens. Ik dacht destijds dat ik na twee weken fulltime alleen met de kinderen best toe zou zijn aan een kort retraite. En omdat het op fietsafstand van huis lag, zou heimwee geen issue zijn. Bovendien zou ik helemaal alleen gaan, en dus niet afgeleid worden van een hernieuwde kennismaking met niemand minder dan mezelf. Mensen zeggen soms op donkere toon: "Pas maar op, dan kom je jezelf tegen!", maar persoonlijk keek ik er naar uit.

En hoewel ik afgelopen vrijdag weliswaar met een brok in mijn keel en dat bekende weeë gevoel ter hoogte van mijn maag huis en haard verliet, was ik toch blij met mijn eigen cadeau. Want na twee weken alleen thuis met vijf kinderen had ik het gevoel dat ik de afstand van veertig kilometer ook wel even zou kunnen jumpen i.p.v. fietsen, zo gespannen voelde ik me. Van het schoolse leven was ik pardoes in de vakantie gestort, zonder enige bezinning of adempauze. Voeg daarbij een flinke portie stress door gebrek aan telefoon en internet en de telefonische non-hulpdienst van Tele2 en je hebt een giftige cocktail die garant staat voor een overdosis adrenaline op alle verkeerde momenten. Bijvoorbeeld 's avonds als je wilt gaan slapen.

Twee hele dagen was er niemand die wat aan me vroeg of die aan me trok, behalve dan "Haben Sie genug, Frau Orriëns?". En langzaam maar zeker voelde ik mijn nekharen zich weer neervleien in mijn hals. Nu ben ik weer thuis, en loop enigszins verwezen rond, met een "Wat nu?" gevoel, want Floris is met alle kinderen naar een verjaardag.

Dus zeg ik vriendelijk tegen mezelf: "Möchten Sie eine Tasse Kaffee mit Kuchen, Frau Orriëns?", en neem dat dankbaar aan.

Want het is weliswaar zaliger te geven dan te ontvangen, maar waarom niet gewoon allebei.
En soms ben jezelf de aangewezen persoon om dat te doen.
5

Ich weiss nicht was soll es bedeuten dass ich so traurig bin...

09-04-2007 -
Mijn weekend voor professionele en persoonlijke ontwikkeling was nogal heftig. Zoals je extreme bowling hebt, extreme verbouwingen en extreme make-overs, zo heb je ook extreme voelen, heb ik ontdekt. We moesten voelen, voelen, en als we dan klaar waren met voelen, nog wat meer voelen. Maar ik voelde vooral verlangen hem snel te smeren, en kon alleen maar denken: (met dank aan Floris' Star Trek) "Beam me up Scotty!".

Wie had gedacht dat de mensheid zo'n bult verdriet in zich draagt. Zelden zag ik de uitdrukking 'Het leven is een tranendal, voor je het weet dan ga je al' zo duidelijk verbeeld. Het was dan ook met moeite dat ik het twee dagen droog hield.

Maar op dag drie was ik aan de beurt om Te Werken, en mocht ik op De Stoel. En eenmaal op De Stoel is het slechts een kwestie van tijd voor de tranen je in de ogen schieten. In mijn geval door een combinatie van ellende en gene. En komen de tranen eenmaal los, dan moet je die vooral laten komen, bij voorkeur met oergeluiden. Ook het afrossen van een kussen met een mattenklopper bleek me niet te liggen. En hoewel ik denk dat er zeker waarde zit in deze vorm van therapeutisch werken, is het blijkbaar niet mijn manier. Daarvoor ben ik teveel opgevoed volgens het C1000-motto "Geen Fratsen".

En dat is ongetwijfeld allemaal de schuld van mijn Moeder.

Maar dat is weer een ander therapeutisch weekend: Mommy Bashing.
2

Workshop

03-04-2007 -
Ik heb een beetje buikpijn. Het is alsof ik een slecht doorbakken baksteen heb gegeten. Het is echter geen voedsel dat me zwaar op de maag ligt, maar het feit dat ik donderdagochtend naar een 3-daagse workshop moet, inclusief 2 overnachtingen. In gedachten vervloek ik mezelf: "Jij ook altijd!", en mijn gretigheid voor het inschrijven voor workshops. Want als workshop bij paaltje komt, vergaat mij acuut de workshoplust, en heb ik veel meer zin om me voor een workshop in te schrijven dan er 1 te bezoeken.

Hardnekkig herinner ik mezelf aan mijn redenen voor inschrijving: professionele en persoonlijke groei. Dat zijn toch uitstekende redenen? Bovendien brengen deze drie dagen wellicht Rust en Perspectief!

"Ja maar, ze hebben daar geeneens stoelen, alleen maar lage houten bankjes", sputtert mijn Innerlijke Angsthaas.
"Des te beter kun je zitten.", antwoordt mijn Innerlijke Therapeut.
"Ja maar, ik moet zelfs een eigen slaapzak meenemen, en volgens mij hebben we geen eigen kamer.", klaagt mijn Innerlijke Angsthaas.
"Des te beter kun je slapen.", antwoordt streng mijn Innerlijke Therapeut.
"Ja maar, ik durf eigenlijk niet meer.", bekent dan mijn Innerlijke Angsthaas.
"Des te meer reden om het toch te doen! Wat ben jij nou voor een Angsthaas. Angsthaas die je d'r bent!" concludeert mijn Innerlijke Therapeut.

Dan doet mijn Innerlijke Angsthaas er het zwijgen toe, want wat valt daar tegen te weerleggen.

Een driedaagse workshop persoonlijke- en aandachtsontwikkeling wellicht?

Dan eet ik daar goed doorbakken Angsthaas.

Waal
En wie zou nou niet rustig worden in zo'n prachtige omgeving.
1
Nicole Orriëns. Mogelijk gemaakt door Blogger.