Het was zomaar een dag in juni, en de kinderen hadden zomaar een paar dagen vrij van school. Daarom had ik eindelijk een afspraak voor ze geboekt bij de high-tech tandarts kliniek naast de school. Ik vind de high-tech tandarts kliniek eng. En voor de high-tech tandartsen ben ik eigenlijk een beetje bang. Vooral voor die ene pedante jongen met dat high-tech brilletje, die al letters en cijfers mompelend (A4, B6, A9) de toestand van mijn gebit afkraakte. Als ik hem zie dan gaat mijn hart spontaan sneller kloppen, en mijn benen worden slap, van pure, authentieke angst.
Het enige goede aan de high-tech tandarts kliniek zijn de tijdschriften. Hier geen mottige Prive en Story's maar glanzende Beau Monde's en Glossy's. En geen krat met gemutileerde poppen zonder benen, maar een hele plank glanzend speelgoed. Wel jammer van de betonnen, kindonvriendelijke trappen, die speels zijn aangebracht voor interessante hoogteverschillen. Ze vragen er gewoon om dat daar een kind afvalt, aldus al zijn tanden brekend. Al die mooie tijdschriften en architectuur moeten natuurlijk ook ergens van betaald worden.
Door mijn aversie voor de tandarts kostte het me enige moeite de telefoon te pakken, hun high-tech nummer te draaien en een high-tech afspraak te boeken. Om precies te zijn een half jaar, nadat de kinderen eigenlijk voor hun jaarlijkse controle hadden moeten verschijnen. Maar uiteindelijk dwong een combinatie van schuld- en plichtsgevoel mij naar de telefoon.
Ik dwong mijn gedachten naar de belofte van de mooie tijdschriften, plakte een opgewekte lach op mijn gezicht en zette mijn meest optimistische stem op, om de kinderen toch maar vooral de boodschap te geven dat naar de tandarts gaan net zo leuk is als naar Eurodisney. Er blijkt een groot actrice aan mij verloren gegaan! Verbluft over mijn eigen succes keek ik toe hoe de een na de ander geheel onbevangen, en vol vertrouwen, plaatsnam in de tandartsstoel en gul de tanden voor inspectie ontblootte.
Het viel dit keer erg mee: Maartje moet waarschijnlijk een beugel, Jan ook, Ot heeft 2 gaatjes en Piet 1. En de tand waarvan Maartje een stuk is afgevallen blijkt een blijvende tand i.p.v. een melktand, zoals ik dacht, en die moet dus worden aangezet. En dan moeten diverse kiezen even worden geseald.
De jongens en meisjes met een low-tech tandarts fronsen nu wellicht hun wenkbrauwen: hoe kan het meevallen als er van alles aan de hand is? Maar ken je die tandartsmythe dat als je van tandarts verandert, je nieuwe tandarts het werk van je oude grondig afkraakt en je hele gebit wil renoveren? Dat blijkt geen mythe maar bittere waarheid.
De high-tech tandartskliniek gonst nog steeds na over het werk van onze oude low-tech tandarts. Alle kinderen moesten gemiddeld zo'n 4 keer terug komen om alle achterstallige onderhoud te herstellen. En van de offerte voor het onderhoud van mijn gebit ben ik destijds zo geschrokken dat ik hard huilend naar mijn oude tandarts ben teruggerend.
Dus toen de kinderen riepen "Mama moet ook, mama moet ook!", was ik 'not amused'. Voor de zekerheid trok ik mijn lippen nog wat verder over mijn tanden, en glimlachte met ferm gesloten lippen. Want ik doe mijn mond daar niet meer open.
Behalve dan om de vervolgafspraken voor de kinderen te maken.
4
Het enige goede aan de high-tech tandarts kliniek zijn de tijdschriften. Hier geen mottige Prive en Story's maar glanzende Beau Monde's en Glossy's. En geen krat met gemutileerde poppen zonder benen, maar een hele plank glanzend speelgoed. Wel jammer van de betonnen, kindonvriendelijke trappen, die speels zijn aangebracht voor interessante hoogteverschillen. Ze vragen er gewoon om dat daar een kind afvalt, aldus al zijn tanden brekend. Al die mooie tijdschriften en architectuur moeten natuurlijk ook ergens van betaald worden.
Door mijn aversie voor de tandarts kostte het me enige moeite de telefoon te pakken, hun high-tech nummer te draaien en een high-tech afspraak te boeken. Om precies te zijn een half jaar, nadat de kinderen eigenlijk voor hun jaarlijkse controle hadden moeten verschijnen. Maar uiteindelijk dwong een combinatie van schuld- en plichtsgevoel mij naar de telefoon.
Ik dwong mijn gedachten naar de belofte van de mooie tijdschriften, plakte een opgewekte lach op mijn gezicht en zette mijn meest optimistische stem op, om de kinderen toch maar vooral de boodschap te geven dat naar de tandarts gaan net zo leuk is als naar Eurodisney. Er blijkt een groot actrice aan mij verloren gegaan! Verbluft over mijn eigen succes keek ik toe hoe de een na de ander geheel onbevangen, en vol vertrouwen, plaatsnam in de tandartsstoel en gul de tanden voor inspectie ontblootte.
Het viel dit keer erg mee: Maartje moet waarschijnlijk een beugel, Jan ook, Ot heeft 2 gaatjes en Piet 1. En de tand waarvan Maartje een stuk is afgevallen blijkt een blijvende tand i.p.v. een melktand, zoals ik dacht, en die moet dus worden aangezet. En dan moeten diverse kiezen even worden geseald.
De jongens en meisjes met een low-tech tandarts fronsen nu wellicht hun wenkbrauwen: hoe kan het meevallen als er van alles aan de hand is? Maar ken je die tandartsmythe dat als je van tandarts verandert, je nieuwe tandarts het werk van je oude grondig afkraakt en je hele gebit wil renoveren? Dat blijkt geen mythe maar bittere waarheid.
De high-tech tandartskliniek gonst nog steeds na over het werk van onze oude low-tech tandarts. Alle kinderen moesten gemiddeld zo'n 4 keer terug komen om alle achterstallige onderhoud te herstellen. En van de offerte voor het onderhoud van mijn gebit ben ik destijds zo geschrokken dat ik hard huilend naar mijn oude tandarts ben teruggerend.
Dus toen de kinderen riepen "Mama moet ook, mama moet ook!", was ik 'not amused'. Voor de zekerheid trok ik mijn lippen nog wat verder over mijn tanden, en glimlachte met ferm gesloten lippen. Want ik doe mijn mond daar niet meer open.
Behalve dan om de vervolgafspraken voor de kinderen te maken.
