Kamp en moederschap

Mijn twee jaar jongere zusje bezocht met zoveel plezier het Deebeetje-kamp dat ik een zonnige zomer bedacht dat ik daar ook wel heen wilde. Drie martelende dagen vol heimwee volgden.

Ik had heimwee tijdens de spannende speurtochten, ik had heimwee tijdens de groepsspelletjes en ik had heimwee tijdens de avonturen die we beleefden. De enige momenten dat ik geen heimwee had was 's avonds in bed, als we eindelijk met rust werden gelaten en ik rustig kon lezen.

Op de derde dag kwam ik ongelukkig ter val met mijn fiets, een gelegenheid die ik dankbaar aangreep om in tranen uit te barsten en te verklaren: 'Ik wil naar huis!'. Ik bleek onvermurwbaar in die wens, ondanks allerlei interventies, en uiteindelijk zwichtten de kampleiding en mijn ouders en mocht ik naar huis.

Het is dan ook met een mengeling van verbazing en schuldgevoel dat ik mijn kinderen naar hun scoutingkampen breng terwijl ik handenwrijvend zeg: 'Leuk hè, zo'n kamp! Mama zou willen dat zij ook mocht!'

Zoals ik al vaker schreef: theorie en praktijk staan bij mij op gespannen voet.

In theorie vind ik zo'n kamp geweldig klinken: leuke dingen doen, avonturen beleven enz. Het is de praktijk die weerbarstig blijkt.

Wat dat betreft hebben kamp en moederschap veel met elkaar gemeen.

3

Autopech

Floris en ik brachten Ot en Piet naar hun scoutingkamp, en reden vervolgens het pittoreske bospad van de natuurcamping af naar huis, toen ik opschrok: 'De laarzen! We hebben hun laarzen vergeten!'
Knorrig zettte Floris de auto in z'n achteruit om te keren, en reed zo een sloot in.

Verbluft keek ik naar de stralend blauwe lucht, die vanuit mijn nieuwe horizontale positie direct in mijn blikveld was. Floris krabbelde uit de auto en diagnosticeerde gewichtig: 'Daar moet een traktor bij komen om ons er uit te halen! Ik ga wel hulp halen,' en rende wild op zijn Birkenstocks het bospad af. Ik verwachtte bijna dat hij plotseling in een blauwe maillot met rood cape-je zou wegvliegen.

Moeizaam klom ook ik uit de auto, aan de bestuurderskant, want mijn kant ging niet meer open, en nam plaats op een naburige steen. Daar peinsde ik weemoedig over prinsen die éérst de prinses redden, en niet de auto.

Al snel kwamen ook de andere ouders langs die met veel belangstelling onze gestrande auto bekeken. Eén van hen, een man in een busje met de sticker 'World's best driver,' stopte en kwam naar me toe.

'Dat is niet zo slim hè?' zei hij op kennerstoon.
'Nee, ik weet het...' antwoordde ik enigszins gegeneerd.
'Ik haal die auto er wel even uit,' snoof hij.
'Maar kan dat wel met een busje? Mijn man zei dat er een tractor nodig was.'
'Hmpf!' zei hij minachtend. 'Ik kan dat ook wel met mijn busje!'

En inderdaad, het lukte de World's best driver onze auto uit de greppel te slepen.

Ik vraag me af of ze ook stickers maken met Nót the world's best driver.

2

Waar zijn de kinderen?

Het klinkt als een goedkope filmtitel, maar er ontbreken mij vandaag maar liefst drie kinderen. Ot en Piet zijn een nachtje op Scoutingkamp, en Maartje is met een vriendinnetje aan het kamperen. En dus zaten Floris en ik vandaag aan tafel met slechts de 'Koningswens,' namelijk één jongen (Jan) en één meisje (Teuntje).

En hoewel het tumult aan tafel mij soms tot wanhoop drijft, had ik bij de vredige stilte die nu heerstte, maar één gedachte: 'Wat klopt er niet aan dit plaatje?!'

Het huis voelt vreemd leeg, en onnatuurlijk, en onwillekeurig welde het citaat uit William Shakespeare's Hamlet in mij op: 'Something is rotten in the state of Denmark!'

Gelukkig kunnen we Ot en Piet morgenochtend weer ophalen, en wordt de natuurlijke orde weer enigszins hersteld!

0