Soms voel ik mij met handen en voeten gebonden door de kinderen. Ik kan nooit eens 's middags om 13 uur besluiten om even een boodschap te doen, want dan moet Piet slapen. Of om 15 uur, want dan moet ik de kinderen uit school halen. Dan verlang ik er wel eens naar om zo maar, impulsief, te deur uit te kunnen lopen, zonder daarvoor eerst een heel stappenplan te moeten maken.
Maar vaker voel ik mij juist verankerd door de kinderen. Voor mij nu geen zingevingsproblematiek.
De kinderen zorgen ervoor dat ik letterlijk en figuurlijk in beweging blijf en nemen me mee naar de toekomst. Je kunt niet stil blijven staan als je kinderen hebt, ook al zou je willen.
Ondanks het Anker aan mijn voeten!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen
Leuk dat je een comment achterlaat! Bedankt!
Wil je op de hoogte blijven van alle comments? Vink dan eenvoudig het vakje aan met: Email follow-up comments!