Secularisatie begint bij jezelf

De laatste tijd ga ik wel eens met de kinderen naar de kerk. Voor de sfeer. Dan snuiven we kerksfeer, koffie en zondag. Als we dan thuiskomen drinken we, weer of geen weer, warme chocolademelk met een lekkere koek erbij. Het geeft de zondag een duidelijke start. En als extra bonus heeft Floris een rustige zondagmorgen.

Hoewel kerkbezoek me nog niet heel natuurlijk afgaat, gaat stukken beter sinds ik mijn verwachting daar geïnspireerd te worden heb losgelaten. Voorheen las ik met argusogen de liturgie door op zoek naar de verborgen Preek, die nu vermomd wordt als Verkondiging of Overpeinzing.

Dan bekeek ik het programma vóór de de Preek en het programma erna, en maakte een inschatting hoe lang dat allemaal zou gaan duren. Als dan de dominee de kansel beklom leunde ik achterover en dacht "Amuseer mij." Maar zelden raakte ik geboeid; na zo'n 2 zinnen dwaalden mijn gedachten af naar wat ik die dag zou koken. Na 100 zinnen raakte ik geïrriteerd en na 200 zinnen dacht ik als de koningin in Alice in Wonderland: "Off with his head!!".

Nu geniet ik simpelweg van de rust en stilte. Als de dominee iets interessants zegt, super. Zo niet, dan kan ik toch maar liefst zo'n 20 minuten rustig zitten, zonder dat iemand "Mama" roept.