De laatste dagen lijkt het wel alsof ik een acute aanval van verbale diarree krijg bij Floris thuiskomst. In een stortvloed van woorden stromen mijn ervaringen van de dag mijn mond uit. En ik zie zijn oogjes glazig worden, maar ik kan simpelweg niet ophouden met praten.
Ik struikel bijna over mijn woorden in mijn haast te vertellen dat Jan 'pik' heeft gezegd en dat de school dus volgens mij een poels des schuttingtaals is. Dat Ot het weer vertikte zijn kamer op te ruimen, en wat moet ik daar nou mee, en ik word er niet goed van. En hoe Teuntje het vertikte om haar bed af te halen, en dat ik toen zei: 'Ja, maar het moet!' en dat Teuntje zich toen in foetushouding in haar stinkende dekbed op de grond nestelde.
Hoe ik plotseling glazen potjes moest produceren voor school, maar ja, laat ik die nou net, eindelijk, hebben weggebracht. En hoe de kinderen de nasi weer niet lekker vonden, maar met een grote klodder ketch-up hebben ze toch de helft opgegeten. Maar ja, je kunt natuurlijk niet overal ketch-up op doen. Nou ja, dat kun je wel doen, maar dan leren ze geen nieuwe smaken. Hetzelfde geldt immers voor appelmoes? Dat kun je wel overal op doen zodat je kinderen eten, maar goed is het natuurlijk niet! En dan is het ook nog bijna vakantie, en hoe moet dat allemaal.
Zo struikel ik over de horden van mijn dag terwijl Floris verlangend naar de deur, die hij zojuist doorkwam, staart.
Gelukkig ben ik niet de enige moeder die niet meer kan ophouden met babbelen. Canadese zangeres Nancy White heeft er zelfs een lied over: I'm babbling.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Wat ben ik ontzettend blij om dit verhaal te lezen. Ik wacht nu meestal tot de maaltijd en probeer dan alles rustig te doseren....Maar vaak faal ik, het MOET er 'gewoon' direct even uit!
BeantwoordenVerwijderen