Pedagogisch correct. Correct?

Wie denkt dat de moderne politicus het zwaar heeft en zijn woorden op een goudschaaltje moet wegen, zou eens een dag in de schoenen van de moderne moeder moeten lopen.

De moderne moeder moet op haar woorden letten, want voor zij het weet heeft ze haar kind onherstelbare psychologische schade toegebracht, en liggen dure psychotherapie rekening in haar verschiet. Zo mag de moderne moeder bijvoorbeeld nooit tegen haar kind zeggen: 'Jij bent stout'. Deze zin komt om meerdere redenen niet door de pedagogische keuring.

In de eerste plaats omdat het hier een generalisatie betreft. De pedagogisch correcte moeder weet dat zij haar woorden dient te verpakken in de zgn. Ik-Boodschap. De juiste zin wordt dan: 'Ik vind jou stout', waarmee ze de boodschap geeft dat het hier niet om een algemene bevinding gaat, maar om haar persoonlijke mening.

Maar hiermee is het laatste pedagogisch correcte woord nog niet gezegd. Nog steeds dreigt in de toekomst de psychotherapeut! De moderne moeder dient namelijk een duidelijk onderscheid te maken tussen kind en gedrag. De nieuwe, verbeterde, zin wordt dan: 'Ik vind dat jij stout dóét.'

Met deze zin kan de moderne moeder dan toch eindelijk voor de dag komen. Het kind hoort nu dat zijn moeder weliswaar zijn gedrag afkeurt, maar niet hem persoonlijk. Moeders die het zekere voor het onzekere willen nemen kunnen er nog aan toevoegen: 'Maar jou vindt mama natuurlijk ontzettend lief.'

Uit bovenstaande uiteenzetting mag blijken dat voor de moderne moeder haar mond opent zij haar woorden zorgvuldig heeft gewikt en gewogen, alvorens ze uit te spreken. Ze wil immers niet haar kind met een onnadenkende zin voor het leven beschadigen.

Pedagogisch incorrecte moeders vragen zich wel eens af of dit alles niet overdreven is. Want zeg nou zelf: kan een kind, dat woorden als lopen in de verleden tijd vervoegt als loopte, al die pedagogisch correcte nuances wel oppikken?