Nalatig

Ik was vroeger een serieuze, gedreven leerlinge die altijd haar huiswerk op tijd af had. Als moeder blijk ik echter laks en nalatig.

Zo kon het gebeuren dat Ots logopedist zijn map met oefeningen inblikte en op spijtige toon opmerkte: 'Ik zie dat u deze oefeningen niet eens uit de map heeft gehaald?'
Ontkennen was zinloos gezien het onbeduimelde, spiksplinternieuwe uiterlijk van de oefeningen.
Schoorvoetend erkende ik: 'Eh nee.... het is er niet van gekomen,' en sloeg beschaamd mijn ogen te neder, terwijl ik ondertussen het principe vervloekte dat het altijd de schuld van de moeder is.

'Jammer. Heel jammer,' verzuchtte de logopedist met verwijt in zijn stem.
'Ik weet dat het heel belangrijk is,' opperde ik schuchter in een poging weer in een goed blaadje te komen.
De logopedist keek mij echter slechts zwijgend aan, en in de stilte die volgde voelde ik rode blossen op mijn wangen bloeien.

Met de pest in ging ik naar huis, waar ik een giftige mail aan Floris stuurde met de mededeling dat het allemaal zijn schuld was, en waarom híj niet met Ot had geoefend. Een korte, onplezierige mailwisseling volgde, waarbij we beurtelings onze handen in onschuld probeerden te wassen.

Uiteindelijk hebben we afgesproken dat Floris elke avond bij thuiskomst met Ot gaat oefenen. Maar, dan moet ik Floris eerst uitleggen hoe dat moet.

Volgende week is de volgende logopedie-afspraak, en tot dusver hebben de oefeningen hun maagdelijke, onbezoedelde uiterlijk nog niet verloren.