Tussen de middag verklaarde Teuntje: 'Het was vandaag heel stom op school mama! Niemand wou met me spelen.'
Ik knikte begrijpend.
'En dat gebeurt heel vaak,' vervolgde Teuntje.
Het was even stil, toen voegde ze er aan toe: 'Ik had bijna tranen.'
Het is op dit soort momenten dat ik mijn mouwen zou willen opstropen om die kinderen eens even goed de waarheid te zeggen. Mijn Teuntje bijna aan het huilen maken! Maar ja, iedereen moet leren zich staande te houden in de sociale jungle, hoewel ik zelf, lang geleden al, jammerlijk ben verslonden door een groep jakhalzen, maar dit terzijde.
Dus zei ik zorgvuldig: 'Dat is niet leuk voor je Teuntje,' en gaf haar een bemoedigend kneepje in de schouder. In die paar woorden probeerde ik al mijn medeleven en tevens de boodschap 'Trek het je niet aan, ze weten niet beter,' te leggen.
's Avonds vertelde ik Teuntjes beslommeringen aan Floris en voegde er aan toe: 'Ik had bijna tranen.'
Floris zei 'hmhm' terwijl hij met een schuin oog naar 'Sensing murder' keek.
Kinderleed is moederleed
19-06-2008
-
Floris,
Kinderperikelen,
Man-Vrouw,
Moederschap
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Ja, ook mijn moederhart is niet geisoleerd. Zulke zaken komen ook bij mij altijd hard aan.
BeantwoordenVerwijderenDat vertellen ze je niet als je zwanger bent: wat het moederzijn met je incasseringsvermogen doet!
Ingrid
Zo heeft zijn moeder hem niet opgevoed.
BeantwoordenVerwijderenau, doet pijn he. Ik ben zo'n softie dat ik al bij voorbaat wakker lig over die sociale jungle.
BeantwoordenVerwijderenEn die reactie van je man, haha. Zo gaat het hier nou ook altijd.
Mamalien
en heb jij geen bemoedigend kneepje gehad ?? :-)
BeantwoordenVerwijderenSensde jij ook murder at that very moment?
BeantwoordenVerwijderen