Nieuwe baan bij de Zeven Dwergen

Er waren eens vijf kinderen en een man bij wie elke dag, op miraculeuze wijze, fris gewassen en gesteven kleding in de kasten verscheen. Geurend naar Robijn Ochtenfris, klaar om gedragen te worden, lagen ze uitnodigend klaar. Niet alleen dat, ook verschenen iedere dag zo maar verse maaltijden op tafel, bereid van verse ingrediënten en volgens de schijf van vijf.

De man en de vijf kinderen dachten er nooit over na hoe het toch kon dat hun kleren van de grond verdwenen en schoon weer opdoken. En ook de dagelijkse maaltijden vraten ze gedachteloos.

Zo leefden ze vrolijk hun leven, zich niet bewust van het sprookje dat hun leven was, tot ze op een dag hun kastdeur openden en er geen schone kleren lagen. En toen ze 's avonds hongerig aan tafel schoven bleef die leeg.

'Waar zijn mijn schone kleren?' bulderde de man.
'Waar zijn onze schone kleren?' piepten de kinderen.
'Waar is mijn eten?' knorde de man.
'Waar is ons eten?' huilden smartelijk de kinderen.

Slechts het ruisen van de wind antwoordde op hun vragen. Wel vonden ze een briefje met daarop geschreven: 'Ik ben met de Noorderzon vertrokken. Ik ga werken voor de zeven dwergen, dat is allicht rustiger.

vaarwel,
mama.'

'Hmpf,' snoof minachtend de man. Dan kook ik zelf wel.
Waar is de keuken?