Multiculturele samenleving

Ik liep tussen de middag met de kinderen van school naar huis, toen ik een hevig snikkend buurjongetje (9) zag lopen, midden op straat.

'Pim?' riep ik. 'Wat is er? Kom maar bij ons lopen.'
Ik sloeg een bemoedigende arm om zijn schouder en vroeg: 'Wat is er Pim?'
'Hij heeft me geslagen,' jammerde hij verontwaardigd en wees een eind verderop, waar inderdaad een jongetje een schuldbewuste blik achterom wierp terwijl hij hard wegrende.

'Nou zeg!' deelde ik zijn verontwaardiging.
'Ja, hij vroeg: 'Wil je een klap?' en toen zei ik: 'Nee dank je!' en toen gaf hij hem toch!'
Bij deze laatste onthulling barstte hij opnieuw in huilen uit.

'En je was nog wel zo beleefd,' leefde ik mee.
'Maar weet je: je kunt hier heel veel van leren! En in iedere groep heb je wel een kindje dat je niet zo leuk vind,' doceerde ik.

Nu veerde hij op, veegde zijn tranen weg en verkondigde: 'Ja, en dat zijn allemaal Turken.'
Onaangenaam getroffen keek ik hem aan. 'Pim, dat is niet zo netjes om te zeggen dat Turken vervelend zijn!'
Hij dacht even na en zei toen: 'Nou, Marokkanen zijn ook vervelend.'

Ik haalde diep adem om een verhandeling te beginnen over de multiculturele samenleving en het belang van onderlinge tolerantie, toen hij in de verte een meisje met een hoofddoekje zag lopen.
'Oh daar is mijn vriendinnetje,' riep hij blij en rende weg.