Een gegeven paard in de bek kijken

Het valt niet meer je populariteitsquotiënt op peil te houden als je moet opvoeden. Opvoeden komt namelijk in veel gevallen neer op het dwarsbomen van de verlangens van je kinderen. 'Nee je mag niet computeren, nee je mag niet nog een snoepje, nee je mag niet gaan bungeejumpen,' en ga zo maar door.

Dus toen Ot mij plotseling omhelsde en riep dat hij mij zo'n lieve moeder vond, was ik weliswaar aangenaam verrast maar ook een beetje verbaasd. Onderzoekend keek ik hem aan: had hij soms iets op z'n kerfstok? Spiedend keek ik of ik hem zag kauwen op illegaal snoep, en voelde tersluiks naar de tocht van een gebroken raam.
Maar Ot leek de onschuld zelve.

De rest van de dag bracht hij enigszins verkouden en hoestend door, en 's nachts werd ik er zelfs wakker van. Evenals mijn fantasie, die kwiek met me op de loop ging, en een gruwelijke verklaring voor Ots plotselinge liefhebbendheid verzon: 'Zou hij soms de ochtend niet halen en had hij onbewust afscheid genomen?'

Uiteraard deed ik toen geen oog meer dicht, en posteerde mijzelf naast zijn bed om zijn ademhaling te controleren. En toen ik het niet kon zien schudde ik hem een beetje heen en weer. Lodderig werd hij wakker: 'Wattisser mama?'
Opgelucht nam ik hem in mijn armen en verklaarde: 'Ik vind je zo lief, Ot!'
'Kook je dan morgen geen grote mensen spaghetti?'

Zoals ik al zei: 'Het valt niet mee mijn populariteitsquotiënt hoog te houden,' maar dat wil niet zeggen dat je het niet kunt proberen, dus beloofde ik: 'Nee, morgen 'kook' ik lekker aardappelballetjes uit de oven, en vissticks met een pot doperwten.

En toen hij me toen knuffelde, accepteerde ik zijn omhelzing vreugdevol zonder hem in de bek te kijken.