Nadat we ons in allerlei bochten hebben gewrongen eindigt de yogajuf altijd met wat kalmerende woorden en besluit dan plechtig: 'Gewoon zijn.'En terwijl ik deze week met mijn kinderen doorbracht, en mij als moeder in bochten wrong in mijn verlangen het 'goed' te doen, bedacht ik dat dit voor mij tevens de essentie is van het moederschap: 'Gewoon zijn.'
Er zijn als ze me nodig hebben.
En dat is meteen ook het lastigste, want je weet niet van te voren wanneer dat is. Urenlang sta je paraat, maar dan hebben ze je uiteraard niet nodig. En net als je bedenkt dat je dan mooi even iets voor jezelf kunt doen klinkt die kreet: 'Mamaaaa!'
Toch is er feitelijk niets wezenlijker dan 'gewoon zijn'.
Als moeder en als mens.
Als ik later dood ben, dan hoop ik dat ik kan zeggen: 'Ik was.'
Toch knap als je überhaupt nog iets kan zeggen als je later dood bent.
BeantwoordenVerwijderenVan mijn man heb ik geleerd om nooit "nee" uit te stralen naar de kinderen. Als ik op dat moment geen tijd voor ze heb, dan zeg ik: "ja, maar mag ik dit eerst even afmaken", of zoiets... Dan hebben ze nooit het idee dat ze worden afgewezen.
Mooie woorden Nicole.
BeantwoordenVerwijderenDit is mooi. Net wat ik nodig had!
BeantwoordenVerwijderengoed gesproken!en hoe je dat na je dood doet ben ik ook benieuwd naar :-)
BeantwoordenVerwijderenEigenlijk hoop ik dat ik dan kan zeggen: "Ik ben"!
BeantwoordenVerwijderenMogen ze eigenlijk al die boeken rond ouderschap vervangen door flyers met 'gewoon ZIJN'
BeantwoordenVerwijderen:-) to be (or not to be)
BeantwoordenVerwijderenJe hebt het mooi verwoord.
ook wel apart dat gewoon zijn helemaal niet zo makkelijk is..toch? Ik hoop ook dat ik later van mijn kinderen hoor dat ik zo lekker "gewoon" was en er was als ze me nodig hadden..lijkt me heerlijk om dat te horen.
BeantwoordenVerwijderendat is waar maar ik vind gewoon zijn zo moeilijk na een dag hard werken met vervelende rotpubers in huis die me helemaal gek maken en dan nog kinderen van je partner die je negeren en je dus 4-5x alles moet herhalen.
BeantwoordenVerwijderendan ben ik niet meer gewoon maar hysterisch en gil ik en ben ik boos en dan ineens (soms) zie ik mezelf van een afstandje zo zijn en haat ik mezelf dat ik niet gewoon kan zijn , of ben ik dit in gewoon stand misschien?
yes :)
BeantwoordenVerwijderenMijn valkuil is 'Doe ik nu het juiste'. Soms word ik gek van mijn eigen getob. Mijn kinderen zijn allebei zo verschillend en mijn echtgenoot al helemaal ( ppd-nos en dysthyme-stoornis ).
BeantwoordenVerwijderenIk verlang soms zo erg naar een week geen verantwoordelijkheid en het goede voorbeeld moeten geven, want ik ben er zelf ook nog, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan....
Ik houd me nu maar even anoniem, uit respect voor mijn man :-)