Mijn voorland

23-11-2009 -
De agenda van de gemiddelde babyboomer is even vol als die van schoolkinderen, en dus zat ik zondagmorgen naar een voorstelling van mijn moeder te kijken. Een dag nergens gekeken, is tenslotte een dag niet geleefd.

Met een mengeling van ergernis dat ik weer eens ergens moest kijken en goede wil, 'Oma heeft tenslotte niet elke week een kijkles,' nam ik plaats. Het begon in ieder geval goed, want er was koffie in heuse porseleinen kopjes. Niet van dat goedkope plastic gebekerte met poedermelk en een 'roerstaafje'.

Gesterkt door de lekkere koffie keek ik met nieuwe interesse naar het publiek om me heen, dat een aanzienlijk hoger babyboomgehalte had, dan ik gewend ben door alle schoolvoorstellingen van de kinderen. Terwijl ik telde hoeveel dames hun haren nog verfden, en hoeveel de strijd tegen het grijs hadden opgegeven, werd ik onderbroken door de opkomst van het koor.

En toen ik mijn moeder naar voren zag lopen, overviel mij dezelfde golf van ontroering die mij altijd verrast als ik naar mijn kinderen kijk. En in gedachten zong ik zachtjes: 'Dat is toch je moedertje!'

Enthousiast zette het koor in met Simon en Garfunkels 'Cecelia', uit de voltooid verleden tijd van hun jonge jaren, en een golf van enthousiasme ging door de zaal. En ik bedacht hoe deze generatie dit cultuurgoed, met liedjes als 'Marmor, Stein und Eisen bricht' en 'Sophietje' deelt. Dat al deze mensen al een stuk verder op hun levensreis zijn dan ik, en elkaar hier vreugdevol vonden in een stuk gemeenschappelijk verleden.

Als ik bij de kinderen kijk zie ik mijn verleden, maar hier bij de opvoering van mijn moeder, zag ik wellicht een glimp van mijn toekomst.

En ik kan alleen maar hopen dat die net zo blijmoedig en bruisend is als dit babyboomer koor!

11 opmerkingen

  1. Mooi hoor dat je nog in de gelegenheid bent om bij een optreden van je moeder te gaan kijken. En dat singeltje hebben m'n zus en ik vroeger cadeau gedaan aan onze moeder!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ach wat lief.
    Ja, dat liedje hebben we idd eens kado gedaan aan onze moeder.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Mijn moeder van bijna 76 gaf vorige week twee concerten. Mén, trots dat ik dan ben!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. fijn een moeder te hebben die nog actief in het leven staat!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Inderdaad, mooi dat je bent gegaan :-) Lief!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Fijn, zo'n onverwachts gelukmomentje!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Wat fijn dat je ook van die dingen kunt genieten.

    Mijn moeder werkt nog en gaat elke dag nog een halve dag werken. Mijn ma was pas 21 toen ze me kreeg. We zitten nu zelfs nog op dezelfde golflengte. ZE gaat ook turnen enzo. Dat doe ik zelfs niet.

    Oud is niet meer zoals vroeger. Vroeger was je oud bij 40, nu begint het pas dan...lijkt het wel.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Beetje raar wel, vind ik zelf, dat de tijd-vergankelijkheid je áltijd in haalt...op een dag. Hoe je nu denkt over later...en hoe je later dan weer denkt over het nu van nu, wat dan bezig is toen geweest te zijn...

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Wat mooi, wat lief. En wat leuk voor je moeder dat je kwam kijken....en dat je zo trots op haar bent.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Anoniem7:49 a.m.

    Wat een opsteker om te lezen over de trots van kinderen met zingende moeders! Groet carrièreoma Annelize
    PS Voor het geval je een moeder wilt horen die fulltime werkt, regelmatig op de kleinkinderen past en nu tegen de verdrukking in een carrière in een koor is begonnen:
    http://www.annelizevandijk.nl/2007/blog2009/Entries/2009/11/13_Entry_1.html

    BeantwoordenVerwijderen

Leuk dat je een comment achterlaat! Bedankt!

Wil je op de hoogte blijven van alle comments? Vink dan eenvoudig het vakje aan met: Email follow-up comments!

Nicole Orriëns. Mogelijk gemaakt door Blogger.