Applaus

27-03-2010 -
'Voorstelling groep 3 en 4,' las ik onwillekeurig terwijl ik op de wc zat. Je kunt zo'n schoolkalender nu eenmaal niet ongestraft op ooghoogte hangen zonder voortdurend met ijs-, ijk- en studiedagen geconfronteerd te worden.

Ik vloekte binnensmonds, en niet alleen omdat ik te laat merkte dat de wc-bril weer eens nat was. Terwijl ik mijn billen afnam met een pamperdoekje, speciaal aangeschaft voor eerste hulp bij natte wc-brillen, bestudeerde ik de datum. Inderdaad: daar ging mijn vrijdagmiddag. Ik zuchtte berustend, maar besloot een poging te wagen er onderuit te komen, want zo'n moeder ben ik.

'Is het een leuke voorstelling Ot?' informeerde ik nonchalant.
'Ja mama,' glunderde Ot. 'Kom jij kijken?'
'Wil je dat graag?'
Ot knikte hevig, en zijn mond vertrok in een scheve grijns van verlegenheid.
'Dan kom ik natuurlijk,' beloofde ik grif, en gooide in gedachten mijn plannen voor die middag bij het oud papier.

Ik arriveerde netjes vijf minuten te vroeg, want ik houd niet van te laat komen, maar schrok van de grote hoeveelheid geparkeerde auto's. Blijkbaar was ik toch niet zo vroeg. Ik liep een beetje harder, en ging over op sukkeldraf toen ik achter het gordijn van de aula tientallen lichtflitsen zag, terwijl ik zuur bedacht: 'Wéér de camera vergeten!'

Ik rende ademloos de propvolle aula binnen, en voegde me bij de achterste rij ouders die gedoemd waren tot staan. Nu was het zaak te zorgen dat de kinderen mij zouden zien! Na enig speuren in de woelende kindermassa lokaliseerde ik mijn drie kinderen en zwaaide wild. Opgelucht dat ik mijn punten voor 'Leuke Moeder' binnen had, maakte ik me op voor de voorstelling.

Ontroerd keek ik toe hoe Piet vol enthousiasme een dansje uitvoerde, en Ot op de blokfluit floot. En toen Piets klas het alfabet letter voor letter afwerkte dankte ik de juf die ze zoveel had geleerd. Maar bij de letter 'M is van Moeder, die is ons zoo lief,' kreeg ik het een beetje warm, en bij 'T is van Troep, dat maken wij nooit,' traanden mijn ogen niet langer van ontroering maar van verlangen naar een zitplaats. En toen daarna nog een dansje van Ots groep volgde, en nog een dansje, en nog een dansje, keek ik tersluiks op mijn horloge hoe lang het nog zou duren.

Meerdere keren schoot ik in mijn jas in de veronderstelling dat het was afgelopen vanwege een klaterend applaus, maar dan had gewoon een kind een wind gelaten. Eindelijk luidde het applaus toch het eind van de voorstelling in, en opgelucht rende ik de koele buitenlucht in.

'Vond je het leuk mama?' schreeuwden Ot en Piet.
'Ik vond het prachtig!' schreeuwde ik terug, want je moet ze aanspreken op hun eigen niveau.
'Heb je ons gefilmd?' schetterde Ot.
'Heb je foto's van ons gemaakt?' kreet Piet.

'Mama was veel te druk met voor jullie te klappen!' snoerde ik ze efficiënt de mond. En in mijn hoofd hoorde ik Meneer Kaktus roepen: 'Applaus voor jezelf!'

15 opmerkingen

  1. lol!! Je bent een moeder naar mijn hart. En als ik jou zo lees denk ik toch een tikje opgelucht: "Oh gelukkig... die doet dat ook!"

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ach, je vraagt toch gewoon een andere moeder om haar filmpje?

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Anoniem5:05 p.m.

    Applaus voor jou!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Applaus voor je leuke column!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. hihihihi je gaat lekker, k weet zeker dat je veel punten gescoord hebt op school.:-)
    Was dit vroeger ook zo?Ik kan me niet herrinneren mijn eigen moeder of andere moeders ooit op school te hebben gezien, behalve op de jaarlijkse fancy fair...

    BeantwoordenVerwijderen
  6. bij ons houden zulke voorstellingen ook nog ns 20 minuten voordat de school uitgaat op,..kan je net niet meer naar huis en mag je als toetje op je lange lange ochtend nog 20 minuten pleinhangen.. jaja, t leven is een feest.
    en vergeet dat fototoestel; ik heb t wel vaak meegehad en geen foto is leuk (rode ogen, hoofden ervoor, en nauwelijks zichtbaar eigen kroost,..kansloos)

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Heerlijk he, als je als kind zo druk met je eigen optreden bezig bent dat je zeker weet dat de zaal ook geniet en je geen gapende ouders meer ziet!

    Zo hadden mijn ouders dubbele pret: voorstellingen van de kinderen EN van oma die ook in een toneelclubje zat. Wat er het slaapverwekkendst was weet ik niet meer.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Haha....herkenbaar. Leuk dat je toch doorzette om te gaan. Het doet ze heel goed, zeker weten. Dan maar geen film en geen foto's.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Anoniem12:33 p.m.

    Inderdaad, een applaus voor jou!

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Anoniem2:03 p.m.

    Schitterend. En ik ben het met de mede-reactiegevers eens: applaus voor jou voor deze mooie blog.

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Altijd een feest der herkenning als ik jouw blog lees, heerlijk! Ik heb 7 jaar lang overgebleven, eens in de drie weken 1 middag per week. Maar eerlijk gezegd niet omdat ik het zo leuk vond. Helemaal niet toen er 34 ongeleide projectielen uit groep 3-4 overbleven. Mar voorla omdat ik mij verplicht voelde 'iets' voor school te doen. (Mijn eigen kinderen bleven geeneens niet over! Behalve dan als ik moest overblijven..!)

    Naja. De basisschool, daar ben ik van. Gelukkig.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Dit stukje had ik kunnen schrijven (als ik er net zo goed in zou zijn als jij om het zo te verwoorden)toen mijn kinderen nog op de basisschool zaten. Van begin tot eind. Heerlijk herkenbaar!

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Whahahaha, applaus voor je vermogen om mij te laten bulderen van de lach!

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Bis bis, applaus voor jou, Nicole!

    BeantwoordenVerwijderen
  15. haha, heel herkenbaar stukje.
    altijd te laat, nooit de camera bij me, maar ze zagen me wel!!!en daar ging het om.

    BeantwoordenVerwijderen

Leuk dat je een comment achterlaat! Bedankt!

Wil je op de hoogte blijven van alle comments? Vink dan eenvoudig het vakje aan met: Email follow-up comments!

Nicole Orriëns. Mogelijk gemaakt door Blogger.