Meestal kwam ik niet zo ver, want we woonden in het buitengebied, en er was eigenlijk weinig om naar toe te lopen. Dus verschanste ik mij achter onze schuur, in afwachting tot ze mij kwamen zoeken.
Terwijl ik daar dan zat stelde ik mij voor hoe ze handenwringend door het huis liepen op zoek naar mij, tranen van berouw, biggelend over hun wangen. Als ze mij zouden ontdekken achter de schuur zou ik mij grootmoedig tonen, en het hun vergeven. Mits ze mij beloofden dat het niet nóg een keer zou gebeuren natuurlijk.
Maar de secondes werden minuten, de minuten een kwartier, en de verveling sloeg genadeloos toe. En van handenwringende ouders geen spoor. Langer dan een half uur hield ik het meestal niet uit.
Omzichtig verliet ik dan mijn schuilplaats en betrad het huis.
'Zo, ben je daar?' ontdekte nonchalant mijn moeder, want mijn vader zag nooit iets.
En dan zadelde ze mij met een stom klusje op.
En dan besefte ik: ik had langer moeten wegblijven.
oja, heel herkenbaar..
BeantwoordenVerwijderenIk nam dan mijn rood/wit geblokte koffertje, en liep dan stanvoetend de deur uit.
In de hoop, dat ze achter mij aan kwamen.
Dus niet...
Totdat mijn zus eens echt wegliep, en een nacht wegbleef..
(ze zat bij een vriendje)
Daar schrik je dan zovan, dat nepweglopen niet meer aan de orde was..
Groet, cobi
Ja heel herkenbaar. Maar vaak sloeg ik dan heel hard en boos de deur achter me dicht en dan kwam ik er achter dat ik mijn jas vergeten was :-) En sleutels natuurlijk ook, dus dan moest ik weer aanbellen en was het hele effect alweer verdwenen.
BeantwoordenVerwijderenaaaaa dus dat doet mn zoon alsie een tijdje achter of in de schuur gaat zitten ... hopen dat ik hem ga zoeken voor een klussie ;-) hihihihi eeeh k bedoel natuurlijk weglopen...
BeantwoordenVerwijderenGrinnik, ja zo werkt dat met manipulatie:-).... Is 't allemaal goedgekomen met jullie?
BeantwoordenVerwijderenIk ken het, alleen bond ik mijn koffertje onder de snelbinders en stapte op mijn fiets....om na een half uur maar weer thuis te komen, want waar moest ik anders naar toe?! En ook mijn moeder bleef er altijd heeel rustig onder, waarschijnlijk omdat, ik als nr 4 uit een gezin van 5, niet de eerste was die dramatisch riep :Ik loop weg!"
BeantwoordenVerwijderenNee ik herken het niet, heb nooit weg willen lopen.
BeantwoordenVerwijderenZoon herkend het goed, zie zei het een keer.. en prompt liep zijn vader naar boven om zijn tas te pakken....
Hij zei toen met een klein stemmetje; "Opa en oma zijn niet thuis.."
tja
Geen ervaring mee, ik ben nooit weggelopen en mijn kinderen ook (nog) niet. Wel zielig dat je zo achter die schuur zat, ik heb alsnog medelijden met je en zou je wel willen gaan zoeken hoor!
BeantwoordenVerwijderenJa haha, volgens mij heeft elk kind wel van die zogenaamde wraak acties waar weinig van terecht is gekomen..
BeantwoordenVerwijderenDramatische ervaring: Nadat ik voor de zoveelste keer had gedreigd weg te lopen, heeft mij moeder me opgepakt en buiten de deur gezet. Heb noooooooit meer gezegd dat ik weg wilde (heb op mijn 18de simpelweg mijn biezen gepakt hihiihi)
BeantwoordenVerwijderenMijn broertje deed dat ook. 'Ik ga wel naar Zuid-Afrika!', zei hij dan boos.
BeantwoordenVerwijderenMijn zoon heeft er ook een handje van. Hij verdweeen een hele middag en avond in de bossen van de Ardennen. Vreselijk!
Oh erg eigenlijk zeg.
BeantwoordenVerwijderenouders....
Oh dapper: ik durfde nooit weg te lopen....de reactie van je moeder was ook behoorlijk koelbloedig: jij hebt je humor van haar mag ik aannemen?
BeantwoordenVerwijderenMijn middelste is al ruim 5 maanden weg. Weggelopen vanuit een vreselijke ruzie die je alleen met pubers kunt hebben misschien. Hij is bij zijn vader, dus veilig en wel. Maar wat zou ik hem graag naar huis willen halen!! *zucht*
BeantwoordenVerwijderen