Of je peultjes lust

Uit zuinigheidsoverwegingen pak ik alles aan wat gratis is. Dus toen mijn moeder mij gul een zak peultjes uit eigen tuin aanbood, nam ik ze gretig aan, ook al houd ik helemaal niet van peultjes.

'Nog biologisch ook!' meldde ik vergenoegd aan Floris.
'Ik hou niet van peultjes,' was Floris bijdrage. 'En de kinderen ook niet.'
'Ze zijn anders gratis hoor,' bitste ik beledigd, en legde ze in de koelkast voor latere consumptie.

'Eens even kijken wanneer we ze zullen eten,' en ik boog mij over het magneetbord waarop ik altijd mijn weekmenu hang.
Daarop prijkten trots een nasimaaltijd, rode kool met worst, Lisa's lievelingeten, wortels met vis, en hamburgers.
'Zeg, ik heb helemaal geen plaats meer voor peultjes deze week!' riep ik naar Floris.
'Gelukkig,' kwam er terug uit de woonkamer.
'Nou ja, dan maak ik ze wel klaar als de week om is,' vond ik.

Traag kroop de week voorbij, en als een bezorgde moeder bekeek ik dagelijks de toestand van de peultjes.
'Ze houden zich nog goed!' kon ik telkens opgelucht melden.
De peultjes bleken bovendien een krachtig pedagogisch instrument.
'Als jullie niet ophouden met klieren, maakt mama vanavond peultjes hoor!' smoorde menige ruzie in de kiem, en ook als motivatie waren ze zeer effectief: 'Als je nou niet je kamer opruimt, kook ik peultjes hoor!'

Maar vandaag is het eind van mijn weekmenu, en nu staat er niets meer tussen mij en de peultjes.

En ik houd niet van peultjes.

Zie ook: Wat eten we vandaag?