Ik ben een introvert, hoor mij niet schreeuwen

21-10-2012 -
stil susan cainToen ik een jaar of elf was maakte ik de fout mijn ouders te vragen of ik 'op kamp' mocht. Dat krijg je er van als je teveel Enid Blython boeken leest, vol met kinderen die spannende avonturen beleven!

Mijn ouders, opgetogen dat ik eindelijk eens iets anders wilde doen dan lezen en salmiakknotsen eten, regelden snel een kamp. Maar naarmate de datum van mijn kampavontuur naderde kreeg ik steeds meer buikpijn. Uiteindelijk hield ik het tweeëneenhalve dag vol, toen viel ik genadig van mijn fiets, en greep dat aan als reden voor een onmiddellijk vertrek.

Wat ik me van die tweeëneenhalve dag herinner is dat ik de hele dag gebukt ging onder hevig heimwee. Pas 's avonds als de kampleiding de kinderen met rust liet, en er geen 'leuke dingen' meer werden gedaan werd het beter. Dan lag ik rustig in mijn stapelbed, en kreeg het leven weer glans.

Zo'n twee jaar later kreeg ik van mijn leraren op de middelbare school het advies niet naar het VWO maar naar de Havo te gaan omdat ik zo'n stille, bedeesde leerling was. Een zelfde advies kreeg mijn oudste dochter zo'n 20 jaar later, met dezelfde motivatie.

Inmiddels ben ik moeder van vijf kinderen, en één van de dingen die ik telkens weer te horen krijg bij oudergesprekken is dat mijn kinderen 'niet sociaal' genoeg zijn. 'Spreken ze wel vaak genoeg af?' vraagt zo'n leerkracht dan bezorgd. 'Zitten ze wel op genoeg clubjes?'

Na het leven van Susan Cains boek Stil bekijk ik dit stukje levensgeschiedenis met nieuwe ogen. Mijn kinderen ik zijn gewoon introverte mensen in een wereld waarin extravert zijn de norm is geworden!

Plotseling voel ik me niet langer schuldig omdat ik drukke feestjes een gruwel vind, en snap ik ineens waarom pretparken mij sterk aan de hel doen denken. Ik ben gewoon een introvert. Net zoals eenderde tot de helft van de wereldbevolking.

Ik zou het wel uit willen schreeuwen op de tonen van Helen Reddy's 'I am woman hear me roar': 'I am an introvert, hear me roar'.

Maar dat doen introverte mensen niet.

10 opmerkingen

  1. hihihi die vergelijking van pretparken en hel :-D
    helemaal mee eens.....

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Tja, wat is 'sociaal zijn' nou eigenlijk? Daar zijn de meningen ook over verdeeld. Een introvert iemand heeft daar denk ik heel andere ideeën over dan een extravert persoon en viceversa. En dat is ok! Het wordt hoog tijd dat iedereen elkaar eens gaat respecteren hoe iemand ook is.
    Groeten van een mede-introvert :)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ha, hoe herkenbaar. Vooral die zin ".. gewoon introverte mensen in een wereld waarin extravert zijn de norm is geworden". Dat is het punt he. En nu wordt er nog meer van ze ge-eist dan 30 jaar terug in mijn (onze) tijd... En op de een of andere manier zijn mijn kinderen ook minder verlegen/socialer dan ik was. Of het aan hun of aan de omgeving ligt, ik weet het niet.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Heel herkenbaar!! En dan een kind hebben dat aan een opleiding begint omdat de stof zo leuk leek en aansloot bij zijn interesses, maar dan toch afhaakt omdat er zo ontzettend veel sociale gebeurtenissen moeten plaatsvinden. En de hoeveelheid presentaties die zo'n kind dan moet geven, drama... En eigenlijk misdadig vind ik. Niet iedereen houd er tenslotte van om in het middelpunt van de belangstelling te staan. Ik denk dat ik ook een introvert kind heb..... Ik ga dat boek maar eens lezen! Misschien begrijp ik hem dan beter.
    Groetjes en bedankt voor dit leuke blog!

    Anly

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Introvert zijn en toch bloggen, dat is pas altruisme.:-)
    Bravo!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. simone siemons11:00 a.m.

    http://www.ted.com/talks/susan_cain_the_power_of_introverts.html

    ik moest meteen aan dit filmpje denken...:)
    have a nice week!
    grt
    Simone

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Oh wat een herkenning! Heerlijk te lezen!!

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Ik voel helemaal met je kind mee!!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Ik laat dit stukje maar eens aan mijn man lezen, die denkt namelijk dat ik niet in orde ben omdat ik een hekel heb aan pretparken en allerlei andere "fun-toestanden"...

    Hahaha... zó herkenbaar... ik wil me namelijk in die parken altijd verstoppen in de poffertjeskraam (of zoiets dergelijks) en er weer uit komen als het tijd is om naar huis te gaan...

    BeantwoordenVerwijderen

Leuk dat je een comment achterlaat! Bedankt!

Wil je op de hoogte blijven van alle comments? Vink dan eenvoudig het vakje aan met: Email follow-up comments!

Nicole Orriëns. Mogelijk gemaakt door Blogger.