Als ik 's ochtends koffie drink, mag ik graag uit ons keukenraam blikken.
Soms zie ik een eenzame traktor rijden, maar meestal ligt de zandweg er verlaten bij. En als ik dan zo uit het raam mijmer, dan denk ik aan mijn oma en oudtante. Zij die mij voorgingen in de ruimtes van dit huis.
Het verhaal gaat, dat als er een auto over de zandweg hobbelde, mijn oudtante snel mijn oma riep.
'Kiek Drika!'
Dan snelde mijn oma ook naar het keukenraam, en vervolgens speculeerden ze hevig waar die auto toch naar toe zou gaan.
'Hij gaat niet naar Hofs, want hij gaat naar links,' opperde mijn tante Dina.
'Nou, misschien gaat hij nog wel recht door hoor,' wierp mijn oma dan tegen.
En dan keken ze gespannen wie er gelijk zou krijgen. Tot de auto uit het zicht verdween.
Ik vraag me af waar die eenzame traktor naar toe gaat.
Misschien wel naar Hofs.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Hahaha! Ik wou dat ik zo'n uitzicht had trouwens...
BeantwoordenVerwijderenHeerlijk, Nicole, om je zo ingebed te voelen in je familiegeschiedenis middels het huis wat je bewoont. Een vriendin van mij heeft tijdelijk gewoond in het huis van haar grootmoeder -ze kwam er toevallig terecht, het was van een bedrijf en ze verhuurden de zolder als appartement- maar dat lijkt me een bijzondere ervaring, om te wonen in hetzelfde huis als waar je ouders woonden, of zelfs je grootouders. Leg me nog eens uit als je wilt; wonen jouw ouders daar nu nog? Hoe kwamen jullie hier ook alweer terecht vanuit Doetinchem?
BeantwoordenVerwijderen