Als je man vakantie heeft...

17

Nachtkledij

In de koude wintermaanden hul ik mij graag in lange, flanellen nachthemden. Helaas komen die alleen in oma-model, dus charmant zou ik ze niet willen noemen. Het is wel eens voorgekomen dat ik een dekbedhoes meende te pakken, en het mijn nachtjapon bleek te zijn.

Maar ze zijn heerlijk warm, en werken bovendien verkoelend op verhitte echtgenoten. Bijzonder geschikt dus, voor een fijn nachtje ongestoord slapen. En als ik iets hoog in het vaandel heb, na vijf kinderen, is het wel een ongestoorde nachtrust.

Maar op een dag struikelde ik bij de Zeeman over een nachthemdje, dat ik alleen maar als 'koket' kan omschrijven. Zwart, met fragiele spaghettibandjes, en teer kant rondom de borstpartij. Normaliter negeer ik dit soort kledij, maar plotseling stond ik het af te rekenen bij de kassa.

Thuisgekomen gooide ik mijn frivole kledingstuk achter in de kast, waar het bleef liggen, tot ik het gisteren tegenkwam, op zoek naar mijn Birkenstocks. Een beetje onwennig trok ik het aan, en staarde verbluft naar de vrouw in de spiegel. In plaats van een wandelende dekbedhoes, stond daar een slanke, ja zelfs bijna sexy, vrouw. Toegegeven, mijn meisjes deden de ruim bemeten cups geen recht, maar desondanks concludeerde ik: 'Niet slecht, na vijf kinderen!'

Opgewonden rekende ik uit hoeveel geld ik wel niet kon uitsparen om de kwaliteit van mijn huwelijk te waarborgen: draadjesvlees kost al gauw 6 euro per keer, maar met dit nachtponnetje ad 6 euro was ik veel goedkoper uit.

Hechtte ik nou maar niet zo aan mijn nachtrust.

Zou je dit blog wel in boekvorm op je nachtkastje willen hebben? Help dan mee, en word voor maar 5 euro aandeelhouder van dit blog!

17

Was sich liebt, das neckt sich

'Was sich liebt, das neckt sich,' gaat het Duitse spreekwoord, en Floris en ik 'necken' heel wat af. Strijden we niet om de Wie Werkt Het Hardst eer, dan kibbelen we over van alles en nog wat.

Zo heeft Floris de onhebbelijke gewoonte om zijn bordje na consumptie simpelweg op het aanrecht te deponeren. Daar vind ik het dan ettelijke uren later terug, geheel aangekoekt met versteende voedselresten. Zo grijnsde mij gisteren een afzichtelijk oranje bord toe, waarvan Floris zijn macaroni had genuttigd.

Ik voelde de haren prikken in mijn nek bij deze nalatigheid, die ik ervaarde als een persoonlijk affront. 'Zelfs de kinderen spoelen hun bordje af, als ze klaar zijn,' foeterde ik, terwijl ik plannen smeedde om Floris' volgende maaltijd op het aangekoekte oranje bord te serveren. 'Dat zal hem leren!' dacht ik grimmig en voelde mij zeer miskend.

'Ik zal wel eerst dood moeten zijn voordat je beseft hoeveel werk ik hier verzet,' snibde ik tegen Floris die net binnen kwam.
'Huh?'
'En dan heb ik er niks meer aan natuurlijk!'
'Nee, want dan ben je dood,' constateerde Floris nuchter, en ik voelde een onweerstaanbare drang om hem te schoppen.

Maar 's avonds toen ik lekker in bed lag te genieten van mijn rust, en Floris tegen mij aan kwam schurken snibde ik met alle opgekropte frustratie die in mij woedde: 'EIGEN HELFT!'
Toen was Floris op zijn beurt beledigd, draaide zich woest om, en keek mij met de nek aan.

Zeventien huwelijksjaren, met bijbehorende beslommeringen kunnen de grootste liefde nekken.

Maar als de hoeveelheid 'necken' representatief is voor de hoeveelheid liefde, dan zitten Floris en ik gebeiteld.

15

Samen naar de film

Om de echtelijke betrekkingen aan te halen, kun je opnieuw trouwen met zelf verzonnen trouwbeloftes, maar goedkoper is het om samen naar de bioscoop te gaan.

Dus togen Floris en ik naar de plaatselijke bioscoop waar de film' Inception' draaide. Eerst moesten we nog even langs de C1000 voor blikjes cola en Fanta, zakken chips en M&M's, want het mocht natuurlijk niet teveel kosten. Mijn tas vol contraband, kocht ik onze entree: 21 euro, want het was een lange film.

'Rij dertien, stoel vier en vijf,' las ik voor. 'De mooiste plekken: achter in de rij én aan de rand!' juichte ik tegen Floris, want ik zit graag ergens waar ik het pand snel kan verlaten.
Nadeel van deze mooiste plekken was wel, dat we voortdurend overeind moesten komen om mensen te laten passeren, als een soort slechte 'wave'.

Toen de rij eindelijk bijna gevuld was, arriveerden twee laatkomers, die halverwege de rij stokten.
'Dit zijn ónze stoelen,' sisten ze tegen de heer die in 'hun' stoel nacho chips zat te schranzen.
'Maar zíj zitten op onze stoelen!' zei de heer, en wees naast zich.
'Wij willen op onze stoelen!' vond de laatkomer.
De heer stond zuchtend op en zei tegen de mensen naast zich: 'U zit op onze stoelen!'
Als omgekeerde dominostenen schoof toen de hele rij morrend op, en toen de rust was teruggekeerd startte eindelijk de film.

Ademloos keek ik toe, en durfde nauwelijks op mijn M&M's te kauwen om maar niets te missen, want ik had gelezen dat een korte onderbreking van de concentratie de hele film onbegrijpelijk maakte.
Toen het pauze was fluisterde Floris: 'Ik vind hem wel moeilijk. Jij dan?'
'Ik niet,' triomfeerde ik. 'Ik snap hem hartstikke goed.'
Floris keek beteuterd, want in ons huwelijk is hij 'de slimme'.

Maar in de tweede helft kraakten mijn M&M's zo hard dat ik blijkbaar een paar essentiële dialogen miste, want toen de film haar dubbelzinnige einde bereikte bleek ik toch een belangrijke clou gemist te hebben.

'Nou ja, zo lang ik de clou van ons huwelijk maar snap,' schokschouderde ik.
En toen trakteerde Floris me op een portie patat-met, en wist ik: met onze echtelijke betrekkingen zit het wel goed.

9

Stoelgang

Hoewel Floris op het gebied van zijn gevoelsleven graag de indruk wekt dat hij zo diep gaat als een lekgeprikt kinderbadje, is er één gebied waarop hij graag alles met mij deelt: zijn stoelgang.

Helaas is dat een onderwerp waarvan ik weinig gecharmeerd ben, en feitelijk elke vorm van informatie 'te veel' vindt.
Dus als Floris omstandig zijn lange broek uit doet, en in boxershorts rond paradeert, dan houd ik wijselijk mijn mond.

In naïever tijden, toen ik nog een jong onschuldig bruidje was, vroeg ik verwachtingsvol: 'Waarom doe je je broek uit?'
Dan lichtte Floris gezicht op, en antwoordde hij gretig: 'Ik ben blij dat je dat vraagt! Ik moet namelijk zo Poepen! En hij moet nog even rijpen.'

Van mijn onschuld was zo al snel weinig over, evenals van mijn dromen over prinsen op witte paarden. Want als zo'n prins begint te verhalen over het aantal keren dat hij een grote boodschap doet, dan verliest hij onherroepelijk zijn koninklijke glans.

Tegenwoordig prevel ik daarom: 'Laat deze gang maar aan mij voorbij gaan.'

19

Echtelijke betrekkingen

Toen ik mij na de geboorte van onze laatste boreling zorgen maakte over onze echtelijke betrekkingen, of het gebrek daar aan, besloot ik mij eens even te informeren op dit gebied. Want het Engelse advies: 'Just lie back, and think of England' vond ik niet van toepassing als blozende Hollandse.

Ik surfte naar bol.com en typte besmuikt in: 'echtelijke betrekkingen' en toen dat niets opleverde het iets explicietere: 'sex'.

Prompt rolden de titels over het scherm. Opgewonden las ik ze, waarbij diverse titels mijn hart sneller deden kloppen van blije herkenning: 'Blijf van me af!', 'Vanavond niet', en: 'Maar vanavond heb ik hoofdpijn.'

Deze titels bleken echter eerder symptomatisch in hun aantrekkingskracht, dan een oplossing. En de laatste bleek geen boektitel, doch een kwalijke piratenhit van Hannie. Deze nam onmiddellijk intrek in mijn hoofd, waardoor ik nog wekenlang: 'Maar vanavond heb ik hoofdpijn!' liep te zingen.

Dit bleek verrassend effectief, tot de echtelijke betrekkingen zich uiteindelijk vanzelf herstelden.

Maar ik heb nog geregeld aan Londen gedacht.

8

Plakken en nathouden

Ik vond al wel dat onze nieuwe, oude, auto traag reed. Al een paar keer had ik gecontroleerd of ik niet vergeten was de handrem er af te zetten, maar die stond braaf omlaag. Dus haalde ik mijn schouders op en concludeerde: 'Ik moet zeker nog wennen,' en zelfingenomen bedacht ik dat ik toch maar een makkelijke vrouw ben.

Maar toen kwam Floris thuis en kondigde somber aan: 'We hebben een lekke band. Na één week al!'
Toen had ik mijn mond moeten houden, maar er ging mij een lichtje op, en getroffen riep ik uit: 'Zou de auto daarom zo traag hebben gereden?'
'Wááààt, heb jij met een lekke band gereden?!'
'Ja, maar dat wíst ik toch niet! Ik dacht dat hij gewoon een beetje traag was, en dat ik moest wennen,' verdedigde ik mijn onbenul.

'Dat had je moeten zeggen, dat er iets niet lekker ging!' sprak Floris op toornige toon, en voegde er onheilspellend aan toe: 'Nu is die band waarschijnlijk naar z'n grootje, en dat is jouw schuld dus.'
'Ja, en dat vind jij ook zo fijn, als ik meteen kom zeggen dat er iets niet goed zit!' riep ik, nu ook boos. En plotseling ging het niet alleen meer over autobanden.
Dat had Floris ook door, en dus maakte hij zich snel uit de voeten.

Even later zag ik enkel nog zijn beentjes, gehuld in een spijkerbroek van Broekenbinkie, onder de auto vandaan steken. Nu doet onze auto het weer.

En onze relatie is ook weer geplakt.

15

Praggel

Floris is een liefhebbende echtgenoot, die gewillig 's avonds om tien uur nog een bak patat met, voor me gaat halen. Op zaterdag kookt hij altijd, en hij doet zijn best niet glazig te kijken als ik mijn zieleroerselen met hem deel.

Toch is Floris wat ze in de Achterhoek noemen een 'Praggel'. Iemand die liever moeilijk doet als het makkelijk kan. Zelden geeft hij een rechtstreeks antwoord; liever maakt hij allerlei omtrekkende bewegingen, waarbij hij zijn gesprekspartner door allerlei hoepels laat springen.

Gisteren vroeg Maartje hem het inschrijfformulier voor haar tien minutengesprek op school in te vullen.

'Wat is dat voor formulier?' begon Floris zijn verbale potje tafeltennis.
'Dat is van school.'
'Welke school?'
'Van mijn school natuurlijk!'
'En waar gaat dat dan over?'
'Over de tienminutengesprekken.'
'Wat voor tienminutengesprekken?'
'Over mijn rapport.'
'Welk rapport?'
'Mijn schoolrapport.'
'En waarom moet ik dat invullen?'
'Omdat ik het morgen moet inleveren.'

Nu verwaardigde Floris zich een blik op het formulier en ontdekte triomfantelijk: 'Je mag het ook woensdag pas inleveren!'
Ik kwam tussenbeide en riep: 'Vul het nou maar in, anders vergeten we het weer.'
'Ik heb geen pen!'
Vermoeid adviseerde ik Maartje een pen te pakken.
Maar Floris was nog niet verslagen: 'Ik heb niks om onder het papier te houden. Zo kan ik niet schrijven.'

Ik slingerde een boek in zijn richting in frisbee stijl, waarbij ik stiekem op zijn hoofd mikte, maar het boek bereikte hem zonder ongelukken.
'Waar moet ik tekenen?'
'Hier,' wees Maartje behulpzaam aan.
'Waarom moet ik hier tekenen, en niet daar onder?'
'Weet ik veel,' mopperde Maartje.

Eindelijk was het formulier dan toch ingevuld, en stond vast dat volgende week woensdag om half acht Floris naar het tien minuten gesprek van Maartje gaat.

'Tenzij de trein vertraging heeft natuurlijk,' opperde Floris triomfantelijk.
Onthutst keek Maartje hem aan. 'Maar hoe moet dat dan?!'
'Tsja, dat weet ik ook niet. Wat de NS doet, dáár heb ik geen invloed op,' stelde Floris, en zag er zeer vergenoegd uit.
Maartje wierp mij een wanhopige blik toe.
'Trek je er maar niks van aan Maartje,' stelde ik gerust. 'Papa is gewoon een Praggel.'

En bij Praggels is het een kwestie van de gebruiksaanwijzing leren kennen, en ze zo benaderen dat ze je niet zien aankomen. Na vijftien jaar huwelijk heb ik Floris' gebruiksaanwijzing goed leren kennen.

En zoals met alle gebruiksaanwijzingen, is het zo dat als je ze eerst helemaal leest, je van het gebruik maar liever helemaal af ziet.

Maar ja, dan loop je ook alle goede en mooie dingen mis.

23