Mijn manier van hardlopen wordt sterk bepaald door het motivationele boek dat ik op dat moment op mijn nachtkastje heb liggen. De afgelopen maanden las ik een boek met een softe benadering, waarin benadrukt werd te genieten van het ritme van je benen en de natuur om je heen. En in gedachte dartelde ik als een soort Laura Ingalls door de prairie. Maar nu ben ik gestuit op een ander boek, dat hardlopen een stuk verstandelijker en wiskundiger benaderd. Met Optimale Trainingzones, anaerobe training en hartslagen. En omdat ik voortdurend wordt ingehaald door peuters op driewielers lijkt het mij een goed idee deze aanpak te gaan proberen. Dus heb ik Laura Ingalls vaarwel gezegd en mijn hardloop gadgets: hartslagmeter en stopwatch, in ere hersteld.
En wat blijkt? Ik ren harstikke langzaam! Geen wonder dat ik steeds wordt ingehaald door peuters. Zo gauw ik me niet genoeg inspan geeft mijn hartslagmeter een irritante 'Pieieieieiep!'. En blijkbaar is dat vaak want het piepje bleef maar klinken. Het is alsof er iemand met een zweepje achter me staat. Wanhopig rende ik harder en harder om toch maar niet dat afschuwelijke piepje te horen. Nog nooit ben ik zover de stad uitgekomen. En nu voel ik me zeer (zelf)voldaan, en mag van mezelf een flinke portie paprika chips.
Peuters op Driewielers, ik ga jullie allemaal verslaan!! Hahahahaháááááààààà. (krankzinnige lach)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen
Leuk dat je een comment achterlaat! Bedankt!
Wil je op de hoogte blijven van alle comments? Vink dan eenvoudig het vakje aan met: Email follow-up comments!