Breicarriere: een tweede kans

Hm, misschien was ik toch te haastig met het doodverklaren van mijn breicarriere. Wie weet zit er toch nog wat leven in. Ik kan nog geen afscheid nemen van al die leuke breiboeken en de belofte van meditatieve kalmte. Bovendien: Oefening baart kunst, en ik kan de pedagogische kans, mijn kinderen doorzettingsvermogen te demonstreren, niet zo maar aan mijn neus voorbij laten gaan! "Kijk eens kinderen: Mama heeft uuuuuuren gebreid om een poncho te breien, en die is heelemaaaaal mislukt. En mama houdt niet eens van breien!" Hier moest ik even stoppen vanwege een korte depressie, maar ik herstelde me snel en vervolgde: "Maar gaat mama bij de pakken neerzitten? Welnee, mama haalt het gewoon even uit en begint opnieuw! No problemo." Een beetje Spaans kan ook nooit kwaad.


En nu heb ik 30 steken op mijn breinaalden gezet en ga daarvan een prachtige sjaal maken. Dat is namelijk het mooie van breien: als je het helemaal verprutst kun je het uithalen en opnieuw beginnen. Jammer dat dat bij opvoeden niet kan...