Ooit, heel lang geleden, toen ik herinneringen kreeg i.p.v. ze maakte voor mijn eigen kinderen, hadden mijn ouders een hondje. Dat hondje heette niet zozeer Fikkie, als wel Fokkie. Fokkie was een KKK-hond: Klein, Krengerig en Kefferig. Hij was wit met van die onbestemde zwarte vlekken.
Ik heb twee herinneringen aan Fokkie: de eerste is dat hij kaas kotste over de keukenvloer van mijn moeder. De tweede herinnering is dat ik hem, heel vriendelijk, buiten een rood bekertje met water aanbood, waarop Fokkie keihard de horizon en onbekende oorden tegemoet rende. Mij beduusd en teleurgesteld achterlatend.
We hebben nooit meer wat van Fokkie gehoord.
Ik vind Fokkie stom.
Wat dat betreft had hij net zo goed Fikkie kunnen heten.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Da's nou ook toevallig, wij hadden thuis ook een Fokkie, wit met zwarte vlekken.
BeantwoordenVerwijderenOnze Fokkie was wel erg lief en dus geen Klein K** Keffertje,(zoals ze bij ons genoemd worden) maar een Fox, vandaar de naam, denk ik of worden in de oostelijke contreien alle Fikkies tot Fokkies gebombardeerd?
Maar de moraal van het verhaal lijkt me duidelijk; houd nooit een Fokkie een rood bekertje met water voor !
Groet Erna ;-)
Misschien is jouw Fokkie Nicole, wel naar Erna toegerend?
BeantwoordenVerwijderenTineke