Er gaat niets boven het geluid van Spelend Kind. Het zachte tikken van duploblokken, de lichte tromroffel van een vallende dobbelsteen en het geluid van papier dat aan flarden wordt gekleurd. Als moeder ken ik geen groter goed dan kinderen die urenlang kunnen spelen.
Maar mijn kinderen vinden duploblokken en gezelschapsspelletjes 'saai' en 'stom', en ik torste mijn teleurstelling en desillusie als een overvolle Aldi boodschappentas met mij mee.
Tot ik mij op een dag bewust werd van het geluid van Spelend Kind: bliep-bliep, tsjing-tsjing, pow-pow en pang-pang. Urenlang spelen mijn kinderen met Nintendo's, computers en Playstations.
Al die tijd was mijn verlangen naar kinderen die urenlang kunnen spelen al vervuld, ik had het alleen niet gezien omdat het op een andere manier was dan ik voor ogen had.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Leuk om eens een logje te lezen dat anders kijkt naar het spelen van computerspelletjes. Orginele invalshoek!
BeantwoordenVerwijderenToch hoor ik liever geritsel en vallende blokjes ;-)
BeantwoordenVerwijderen