Validatie

09-10-2009 -
Lang voor ik kinderen kreeg kwam ik al in aanraking met de zachtaardige gesprekstechniek, waarbij je mensen niet keihard op hun fouten wijst, maar bevestigt in hun gevoel.

In het verpleeghuis waar ik stage liep stond dit bekend als de Validation benadering. Als verwarde bewoners zich aan je vastklampten met het verzoek ze snel naar huis te brengen omdat daar een pan aardappels stond droog te koken, moest je ze er niet langer op wijzen dat het verplééghuis nu hun thuis was. Volgens het nieuwe protocol moest je meelevend zeggen: 'U maakt zich zorgen hè?'

Op een dag dwaalde ik door de gangen van het verpleeghuis toen een oudere dame met sneeuwwit haar me aansprak met de mededeling dat Jacob voor de deur stond, en dat ze dus hoognodig naar huis moest, en of ik haar even wilde brengen.

'U wilt graag naar huis hè?' zei ik op mijn beste meelevende toon.
'Ja,' antwoordde de dame verheugd, ongetwijfeld blij dat ze iemand had gevonden die haar zo goed begreep. 'Brengt u mij dan even?!'
'U hebt haast hè?' benoemde ik haar achterliggende gevoel.
De dame wierp me een minachtende blik toe, en verklaarde toen: 'Aan u heb ik ook niks!' en schuifelde weg.
Ik kon haar geen ongelijk geven.

Vanochtend op school, hoorde ik een kleuter zijn moeder smeken om weer mee naar huis te mogen.
'Je wilt graag naar huis hè,' hoorde ik de moeder begrijpend zeggen.
Hoopvol keek het jongetje naar haar op, en ik zag diezelfde hoop op zijn gezichtje een pijnlijke dood sterven toen ze gewoon doorging met zijn tas uit te pakken.
En ik hoorde hem denken: 'Aan jou heb ik ook niks!'

14 opmerkingen

  1. biomama8:59 a.m.

    ja, ik vind dat ook maar valse hoop geven!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Anoniem9:25 a.m.

    nou dat wilde ik net schrijven biomama, ik merk dat hier ook als ik hem bevestig in zijn gevoel ( je wil nog niet slapen he?) dan zie je die hoop in die ogen en des te groter de teleurstelling als blijkt dat het toch echt moet.

    femke

    BeantwoordenVerwijderen
  3. hahahaha dat is toch zielig iemand zo eerst blij maken en vervolgens dan helemaal teleurgesteld...

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Toch is het niet verkeerd om het gevoel te benoemen, maar je moet wel eerlijk zijn in wat wel en niet kan.
    Dus geen of/of maar en/en.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. je kunt idd wel benoemen wat de persoon voelt, maar dan ook gelijk wijzen op de realiteit en de verplichtingen daarbij..

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Wij roepen thuis altijd: 'Dat is een goed plan.....maar we doen het even niet!'

    BeantwoordenVerwijderen
  7. ai..ik ben gelijk ongeschikt merk ik al, ik zeg vaak maar nu kan dat niet tot straks :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Die van Madelief die houden we erin. Daar kan ik wel wat mee.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Hiep hiep hoera voor Madelief!

    Niets zo irritant als iemand die tegen je vertelt hoe jij je voelt terwijl je gewoon wat gedaan wilt krijgen!

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Ik doe dat toch niet zo snel, dat spiegelen..
    op éen of andere manier kan het er soms erg neppig uitkomen:
    'ik zie dat je boos bent,he?' 'ik merk dat je zus of zie dat je zo..'
    Krijg het ook spontaan met het jongetje te doen ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Ik doe dat toch niet zo snel, dat spiegelen..
    op éen of andere manier kan het er soms erg neppig uitkomen:
    'ik zie dat je boos bent,he?' 'ik merk dat je zus of zie dat je zo..'
    Krijg het ook spontaan met het jongetje te doen ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  12. 'Ik weet dat je niet naar school wil, maar je moet toch.' is wat ik altijd zeg tegen Luca. Bevestiging zonder enige hoop te geven. Maar ergens is het ook gruwelijk om dat te zeggen. Want het lijkt voor hem waarschijnlijk meer op 'ik weet dat je je slecht voelt, maar ik doe er lekker niks aan' .

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Hahaha, zielig! Oude mensen en kinderen.... ze lijken blijkbaar op elkaar!!

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Anoniem10:51 a.m.

    Hm, dat herken ik wel! Ik heb zelf een opvoedboek aangeschaft waarin staat dat je de gevoelens van je kind moet erkennen ("ik snap dat je..." "je wilt graag...") hierdoor zal je kind zich begrepen voelen enz. Maar bij mij werkt het dus totaal niet. Ik had witlof klaargemaakt en m'n dochter had er helemaal geen zin in, "dat wil ik niet hoor! Ik wil alleen dat vleesje!" Ik:"ja, dat snap ik! Witlof vind je niet zo lekker he?" En toen ik haar daarna moest vertellen dat ze toch de witlof op moest eten was het alsnog brullen :O Vraag me af of de auteurs van het boek zelf wel kinderen hebben..

    BeantwoordenVerwijderen

Leuk dat je een comment achterlaat! Bedankt!

Wil je op de hoogte blijven van alle comments? Vink dan eenvoudig het vakje aan met: Email follow-up comments!

Nicole Orriëns. Mogelijk gemaakt door Blogger.