Veertig

Voor mijn naderende veertigste verjaardag op zestien oktober, leek het mij zo aardig als Floris mij zou verrassen met een nieuwe groeidiamant. Lang, lang geleden kreeg ik een ring met een groeidiamantje dat sindsdien een dramatische groeiachterstand heeft opgelopen. Het is maar goed dat er geen consultatiebureau is voor groeidiamanten, want dat zou beslist voor consternatie gezorgd hebben.

Je bereikt de leeftijd van veertig niet zonder onderweg wat te leren dus zei ik tegen Floris: 'Floris, het lijkt me zo aardig als jij me verrast met een nieuwe groeidiamant voor mijn veertigste. Als jij die nu voor me koopt, dan doe ik alsof ik verrast ben.'

Floris toog gewillig naar een juwelier, maar kwam bedrukt thuis. 'De mevrouw bij de juwelier zei dat zo'n groeidiamant zo driehonderd euro kost. Bovendien moet je een garantiebewijs hebben.' Aangezien zowel driehonderd euro als een garantiebewijs ontbraken was dat het roemloze einde van mijn plan.
'Dan moet je me maar het lipje van een blikje cola geven,' sprak ik bitter.

Maar toen verraste Floris me echt door een uitgebreid dinertje te organiseren voor mijn familie, waarbij hij optrad als kok, ober en manusje van alles. Met het zweet op zijns aanschijns rukte hij broccoli, wortels en spruitjes aan en completeerde het geheel met zalm en kip.

Waarmee ik maar zeggen wil dat diamanten weliswaar mooi zijn, maar een lieve echtgenoot is veel meer waard.

Dat is een les die ik op mijn bijna-veertigste graag omarm.