Berichten van het Moederfront: Fietstocht

Posts tonen met het label Fietstocht. Alle posts tonen
Posts tonen met het label Fietstocht. Alle posts tonen

Mama gaat op stap

23-07-2010 -
Op één van de vrijmarkten die in de zomervakantie overal opduiken, heb ik voor drie euro een radiootje gescoord. Zodoende ben ik ik nu volledig op de hoogte van alle actualiteiten. Elke ochtend doe ik de dopjes in mijn oren, en zet het op een lopen. Glashelder hoor ik dan alle berichten van Radio Gelderland, want andere zenders kent het radiootje niet.

'En, bén je jezelf al tegengekomen?' vraagt elke ochtend een verslaggever aan een deelnemer van de Vierdaagse in Nijmegen. Soms luidt het antwoord een somber: 'Ja, een paar keer,' maar vaker nog jubelt zo'n deelnemer: 'Nee hoor, helemaal niet!' trots dat hij zichzelf heeft weten te ontlopen.

Persoonlijk ben ik van mening dat je jezelf niet vaak genoeg kunt tegenkomen. Je zit tenslotte je hele leven met jezelf opgescheept, waarom dan geen goede vrienden worden.

Om mijn banden met mezelf aan te halen vertrek ik daarom voor mijn jaarlijkse pelgrimage naar het dertig kilometer verderop gelegen Winterswijk. Daar fiets ik naar toe, met alleen mezelf als gezelschap, nuttig onderweg vele kopjes koffie en versnaperingen, en breng er de nacht door.
Ik blijk namelijk graag in horeca gelegenheden rond te hangen. Dus daar ga ik altijd als eerste zoeken.

En op zaterdag fiets ik dan weer naar huis, als een completer mens.
19

Stressvrij

03-08-2008 -
Ik heb in twee dagen zo'n tachtig kilometer gefietst, verdeeld in handige etappes van café-restaurant naar café-restaurant. Twee dagen van onbeperkte vrijheid, waarin ik helemaal niets moest of hoefde, en niemand 'mama' tegen me zei. Met genoegen verklaar ik mezelf helemaal stressvrij.

Zelfs toen ik in middeleeuws Restaurant Bertram in Bredevoort de authentieke middeleeuwse wc-deur niet meer kon openkrijgen, voelde ik slechts een milde vorm van spanning. Gelukkig zag ik toen die grappige draaitol aan de deur hangen, die de sleutel tot mijn vrijheid bleek, want toen ik er aan trok ging aan de andere kant plotseling krakend de grendel omhoog.

Toegegeven, er waren wel wat moeilijke momenten, zoals toen ik achter mijn brood met kroketten zat, en plotseling door de luidsprekers Natalie Cole 'I miss you like crazy' zong, gevolgd door Johnny Cash' rauwe klanken: 'I wanna go home'. Toen werden mijn ogen wel even glazig van onvergoten tranen, maar gelukkig had ik mijn kroketten nog.

En nu ben ik weer thuis: ontspannen en relaxed.

En als je me nu wilt excuseren, er roepen vijf mensen heel hard 'Mama! en een zesde: 'Nicole!'
5

Moeder op retraite

05-08-2007 -
Als een soort petemoei voor mezelf in de toekomst, had ik in mei mezelf een kleine vakantie cadeau gedaan en een kamer geboekt voor twee nachten in een hotel net over de grens. Ik dacht destijds dat ik na twee weken fulltime alleen met de kinderen best toe zou zijn aan een kort retraite. En omdat het op fietsafstand van huis lag, zou heimwee geen issue zijn. Bovendien zou ik helemaal alleen gaan, en dus niet afgeleid worden van een hernieuwde kennismaking met niemand minder dan mezelf. Mensen zeggen soms op donkere toon: "Pas maar op, dan kom je jezelf tegen!", maar persoonlijk keek ik er naar uit.

En hoewel ik afgelopen vrijdag weliswaar met een brok in mijn keel en dat bekende weeë gevoel ter hoogte van mijn maag huis en haard verliet, was ik toch blij met mijn eigen cadeau. Want na twee weken alleen thuis met vijf kinderen had ik het gevoel dat ik de afstand van veertig kilometer ook wel even zou kunnen jumpen i.p.v. fietsen, zo gespannen voelde ik me. Van het schoolse leven was ik pardoes in de vakantie gestort, zonder enige bezinning of adempauze. Voeg daarbij een flinke portie stress door gebrek aan telefoon en internet en de telefonische non-hulpdienst van Tele2 en je hebt een giftige cocktail die garant staat voor een overdosis adrenaline op alle verkeerde momenten. Bijvoorbeeld 's avonds als je wilt gaan slapen.

Twee hele dagen was er niemand die wat aan me vroeg of die aan me trok, behalve dan "Haben Sie genug, Frau Orriëns?". En langzaam maar zeker voelde ik mijn nekharen zich weer neervleien in mijn hals. Nu ben ik weer thuis, en loop enigszins verwezen rond, met een "Wat nu?" gevoel, want Floris is met alle kinderen naar een verjaardag.

Dus zeg ik vriendelijk tegen mezelf: "Möchten Sie eine Tasse Kaffee mit Kuchen, Frau Orriëns?", en neem dat dankbaar aan.

Want het is weliswaar zaliger te geven dan te ontvangen, maar waarom niet gewoon allebei.
En soms ben jezelf de aangewezen persoon om dat te doen.
5
Nicole Orriëns. Mogelijk gemaakt door Blogger.