Zwemmen met kinderen

In een onbezonnen moment had ik de kinderen beloofd met ze te gaan zwemmen. En dan niet in het goedkope, kleine, en dus overzichtelijke zwembad in Zelhem, nee het moest het would-be tropische zwemparadijs zijn.

In plaats van mijn kans te grijpen en geheel onder het zwemmen uit te komen stemde ik, gedreven door het verlangen een Leuke Moeder te zijn, toe in het duurdere zwemparadijs.

Maar het punt met zwemmen is dat je er badkleding voor nodig hebt. En mijn zwemgarderobe bestaat weliswaar uit één zwempak en één bikini, maar het zwempak vereist een verzorgde bikinilijn, en viel dus af.

De bikini daarentegen heeft een koket rokje, dat alle oneffenheden verdoezelt en waarin ik mij graag verbeeld dat ik lijk op Jane. Je weet wel, die van Tarzan.
'Ahoewaaaaa!' hoor ik in gedachten, en elk moment verwacht ik dan te worden weggezwiept via een liaan door mijn Tarzan.

Het probleem met de bikini is alleen dat het broekje de neiging heeft haar eigen weg te gaan tijdens het zwemmen. Namelijk via mijn heupen en knieën, over de voeten, om dan schaterlachend in de donkere diepten te verdwijnen.
'Dan ga ik wel gewoon zítten in zo'n tuinstoel,' besloot ik en hees me in de bikini.

Maar dit bleek een onhoudbare positie. Afgezien van de tropische zwembadhitte, vonden de kinderen het 'niet leuk' als ik niet in het water kwam. Dus daalde ik bevallig het water in, en paste goed op geen onverwachte bewegingen te maken. En als Bo Derek verrees ik telkens langzaam uit het water. 'Ik kan wel in James Bond!' dacht ik vergenoegd.

Om tien uur had ik eigenlijk wel zin in koffie, maar de 'beach bar' achter een onbestemde witte deur, bleef hardnekkig gesloten. Om elf uur zag ik hem op een kier staan, en ik snelde er naar toe. In het hok dat de Beach Bar was, legden een meisje en een jongen geconcentreerd duizenden rietjes in een glazen schaal, roerden wat in een pan met frituurvet, en negeerden zorgvuldig de groeiende rij klanten.

Na een tijdje begon het me te vervelen en ik vroeg aan de mevrouw voor mij: 'Heeft u al besteld?'
'Nee, ík wacht gewoon rustig af,' zei de mevrouw op zalvende toon, en beschaamd over mijn ongeduld trok ik mij terug.
Maar na een tijd werd het zelfs haar te gortig en ze riep naar binnen: 'Kan ik al wat te drinken bestellen?'
'Drinken kan wel,' zei de jongen, en verheugd nam ik een stap naar voren.
'Maar geen koffie! Die moet nog doorlopen.'
En terwijl de mevrouw vóór mij een patatje-met bestelde, want het frituurvet was wèl klaar, slofte ik terug naar mijn plastic tuinstoel.

Twee uur heb ik het nog volgehouden. Toen kwam er een horde opgeschoten jongens binnen, met hun onderbroek nog aan onder de zwembroek, en snakte ik naar Tarzan die mij kwam redden. Maar als moderne vrouw moet je nu eenmaal alles zelf doen, dus heb ik mijzelf maar gered.

En thuis koffie gedronken.

14

Het Kleine Huis op de Prairie anno 2009

Als kind mocht ik graag naar het Kleine Huis op de Prairie kijken. Vooral de beginscène, waarin de drie meisjes blijmoedig door de prairie dartelen, liefdevol gadegeslagen door pa en ma Ingalls vond ik prachtig. Ik verlangde dan ook hevig naar een bestaan in Walnut Grove.

Inmiddels ben ik volwassen, maar het Kleine huis op de Prairie ben ik nooit vergeten. En vandaag voelde ik me even als ma Ingalls.

Maar volgens mij luisterde hun paard beter.
Wellicht omdat het geen ezel was.

6

Uit met kinderen

Mijn schoonvader, die graag zijn geluk beproeft met kansspelen, won zo waar acht vrijkaartjes voor pretpark Kernwasser Wunderland. Zo kon het gebeuren dat we op een zonnige zondagmorgen met het voltallige gezin, achter aansloten in een ellenlange rij om het pretpark te betreden.

Ondanks het stralende weer zonk de moed mij in de Birkenstocks, want ik houd beslist niet van mensenmassa's en 'gezellige drukte', en het liefst had ik direct rechtsomkeert gemaakt. Maar ja, dat kun je als beetje moeder je kinderen niet aan doen, dus vermande ik mezelf.

Eenmaal binnen was het alsof we een Intertoys folder inliepen, de kinderen werden helemaal gek bij het zien van al die pracht en riepen: 'Wil ik! Wil ik! Wil ik!' Maar met vijf kinderen die allemaal ergens in wilden zagen Floris en ik ons al snel genoodzaakt ons op te splitsen om iedereen te bedienen, met als gevolg dat we elkaar niet terug konden vinden. Als de twee ongelukkige Koningskinderen die malkander zo lief hadden dwaalden we tevergeefs en geërgerd door het park, op zoek naar malkander.

Pas anderhalf uur later vonden we elkaar terug, tot wederzijds chagerijn. Beide partijen beschuldigden de andere van 'onbetrouwbaarheid' en 'Jij kunt je nou ook nooit eens aan de afspraak houden!'

Om een beetje tot rust te komen besloten we gezellig te gaan lunchen. Nou is patat, frisdrank en ijs onbeperkt gratis in Kernwasser Wunderland, dus namen we grootmoedig de bestellingen op: 'Vandaag mag het kinderen!'

Maar aan welk duivels brein is het idee van onbeperkt patat, ijs en frisdrank ontsproten? Want vervolgens gingen de kinderen weer in attracties die er op gericht lijken te zijn de maag te schudden. Als wasgoed rammelden we in de attracties rond, waarbij patat, ijs en frisdrank flink werden gecentrifugeerd. Het is werkelijk een wonder dat we alles binnen hielden.

Tergend langzaam kropen de uren voorbij, maar de kinderen vonden het fantastisch. En cliché als het is: hun stralende gezichten maakten de drukte, de misselijkheid, het stof en het lawaai helemaal goed.

2

Zwembad

Met een lange dag, die me met brutale blik in het gezicht staarde, in het vooruitzicht besloot ik om gezellig met de kinderen te gaan zwemmen. Stiekem hoopte ik dat ik me eindelijk bij die moeders zou kunnen voegen die zich verschansen achter een kop koffie en een boek terwijl hun kinderen zwemmen.

Maar hoewel Piet met armbandjes niet zinkt, heeft hij geen diploma A, en dus durfde ik mijn ogen geen moment van hem af te nemen, terwijl mijn boek langzaam krom trok van de hitte van het zwembad.

En tussendoor heb ik me vermaakt met het bekijken van de bikinimode, en gepeinsd over de vele veranderingen die het vrouwelijk lichaam doormaakt en die in het zwembad zo aanschouwelijk zijn. Van de strakke jonge meisjes lichamen naar de, wat bredere moeder lichamen, tot de crèpepapieren lichamen van oudere dames.

Ik heb het maar liefst anderhalf uur vol gehouden, toen wees de klok genadig half twaalf aan, en om twaalf uur waren we allemaal weer thuis.

En daar werd ik begroet door de brutale blik van een lange middag.

0

Excursie naar het gemeentehuis

Omdat mijn paspoort bijna was verlopen besloot ik, van de aanvraag van een nieuwe, een educatieve excursie met de kinderen te maken. Niet in de laatste plaats omdat hun aanwezigheid toch vereist was om ze te laten bijschrijven in mijn paspoort.

Dus pakte ik vijf pakjes Capri-Sonne, een thermoskan met koffie en een stapel stroopwafels in, en wandelde met het hele stel de drie kilometers naar de stad. De kinderen gedroegen zich als geroutineerde wandelaars en klaagden niet één keer. Een aangename mijlpaal in mijn carrière als moeder.

Onze eerste gang was naar de fotograaf waar we allemaal grimmig kijkend werden gekiekt, want volgens de huidige norm zijn blikkerende tanden een 'no-no'. Gewapend met onze criminele pasfoto's togen we vervolgens naar het gemeentehuis dat de kinderen redelijk interessant vonden. Maar niet zo interessant dat ze niet op de grond gingen liggen en rondjes draaiden als mislukte hip-hop dansertjes. Ontkennen dat ze van mij waren was niet opportuun, aangezien ik ze juist als bewijsmateriaal bij me had.

Wild enthousiast werden ze wel bij het zien van de skatebaantjes op het plein voor het gemeentehuis. In volle vaart renden ze de steile wanden op, om er vervolgens nog harder aan de andere kant weer af te glijden. Ik zweer dat ik rook uit Piets broek zag komen. Terwijl de kinderen de achterkanten van hun broeken sleten pakte ik mijn thermoskan en schonk mezelf een aangenaam kopje koffie in.

Het was een mooi moment. Zo'n moment dat verwachtingen en realiteit elkaar even ontmoeten en hartelijk de hand schudden. Zoet spelende kinderen en voor mij een bankje om ervan te genieten.

Wat wil je als moeder nog meer.

0

Als de pedagogische boeken ophouden...

Het was best aardig weer, dus besloot ik met de kinderen naar de Grote Speeltuin te gaan. Een moederlijk voornemen dat bij voorbaat al een zelfingenomen gevoel geeft, net als goede voornemens bij de jaarwisseling. Ot, Piet en Teuntje waren direct enthousiast en vol goede hoop op een geslaagde middag mikte ik tersluiks pakjes drinken en minimarsjes in mijn tas. Niets stond een idyllische, zonovergoten middag in de weg.
Behalve Jan.

'Ik wil niet naar die stomme speeltuin', schreeuwde Jan.
'Jan, ik wil niet dat je schreeuwt, want ik ben niet doof, en je gaat gewoon mee.' antwoordde ik op kalme, gedecideerde toon, en gaf aldus het goede voorbeeld.
'Ik ga niet mee!', schreeuwde Jan opnieuw.
'Jan, ik begrijp uit je toonverheffing dat je niet mee wilt en daarover je gevoelens wilt uiten, maar ik ben niet doof.', fluisterde ik terug. Ook een pedagogische truc waarover ik heb gelezen. Ja, ik haalde alles uit de pedagogische kast.
'Ik ga niet mee!', schreeuwde Jan opnieuw.
'Nou dan ga je toch niet mee! Tjongejongejonge!! Ik zal nog eens wat leuks voorstellen', schreeuwde ik terug.

Waarom gaan kinderen altijd door, waar de pedagogische boeken ophouden?

1