'Wat dan?"

Na 21 jaar huwelijk staat Floris nog steeds met de mond vol tanden als ik hem vraag: 'Zeg eens wat aardigs?'

Verder dan 'Wat dan?' komt hij niet.

Als beginnend echtgenoot gunde ik hem nog het voordeel van de twijfel. Maar nu vind ik dat hij maar eens over de brug moet komen met de positieve feedback.

'Zorg dan je een voorraadje uitspraken klaar hebt liggen, als ik zoiets vraag,' counselde ik hem, want ik ben de beroerdste niet. 'Na twintig jaar huwelijk kun je me toch wel eens een plezier doen?'

Drie keer raden wat hij antwoordde.

'Wat dan?'

 

1

Hoi meiden!

Ik zat buiten en probeerde tussen de wolken door zonnestralen te vangen, toen ik plotseling Floris stem hoorde.

'Zo, meiden!' zei hij op liefdevolle toon. En ik keek rond om te zien waar Teuntje en Maartje dan waren.

Maar hij had het tegen de kippen...

0

Rijden in Kamikazestijl

In het algemeen komt Floris karakter aardig overeen met de uitdossing van zijn voeten: geitenwollen sokken met Birkenstocks. Vriendelijk, zachtaardig en behulpzaam.

Maar als Floris in onze auto plaatsneemt, dan wordt de Kamikaze piloot in hem wakker, en jaagt hij met zijn Utrechtse rijgewoontes de Achterhoekers de stuipen op het lijf. Door bijvoorbeeld nét nog even ergens tussendoor te schieten, want: 'Dat kon nog best!'  Floris' assertieve rijstijl is afgestemd op drukte en andere assertieve automobilisten. En die heb je niet zoveel in bijvoorbeeld het slaperige dorpje Varsseveld.

Met name Piet, die in ons gezin de rol van Klikspaan op zich heeft genomen fluistert mij regelmatig toe: 'Mama? Papa zat weer heel erg te vloeken toen we naar de supermarkt gingen.'

Omdat ik Floris' rijstijl nogal uitdagend vind, leek het mij een goed idee om onze auto te voorzien van een set winterbanden. Gewoon voor de extra grip. Dat kan toch nooit kwaad? En ik wees hem op de ongewilde pirouette die onze auto vorig jaar maakte aan het eind van de straat. We reden de bewoonde wereld tegemoet, toen de auto ineens besloot een rondje te draaien. We eindigden weer keurig met de neus in de juiste rijrichting. 'Dix points,' hoorde ik een denkbeeldige jury lovend oordelen.

'Watskeburt?' vroeg ik geschrokken aan Floris.

Die zag ook een beetje witjes.

Maar hij herstelde snel, en wees onmiddellijk een schuldige aan: 'De weg.' Het viel me mee dat het niet mijn schuld was. Want meestal leiden alle schuldvragen naar Moeder.

Winterbanden vindt Floris niet nodig. We hebben al All Weather banden zegt hij.

Maar ik ben niet overtuigd. Ik vraag me af of ze ook Kamikaze banden verkopen.

2

'Pang!!!!'

Zachtkens wiegen de bomen in het briesje van de wind. Vogels twinkeleren, en de hortensia's buigen gedwee hun hoofd voor de zoemende buijjes.

Er heerst serene rust.

Maar dan wordt plotseling ruw de rust verstoord door een luide kreet: 'PANG!!!' Gevolgd door nog een ''PANG!!!'

Het is Floris, die bij gebrek aan windbuks, 'Pang' roept om zo de vogels af te schrikken en te storen bij hun picknick in onze kersenboom.

Maar de enige die hij stoort ben ik.

1

Hóóóòòòi!

Ik douche en geniet van het warme water op de plastic Wibra muts die mijn haren droog houdt. Even een momentje van rust, van tijd voor mezelf, voordat ik mijn geteisterd gemoed weer aan de ochtendrukte blootstel.

Dan hoor ik dat onmiskenbare geluid van een deur die wordt opengedaan, gevolgd door een koude tochtvlaag.
'Hóóóòòòi!' en op gezellige conversatietoon er achteraan: 'Lekker aan het douchen?'

En ik herinner me: 'Oh ja. Floris heeft een vrije dag.'

4

Heb ik hem nou voorgelicht of niet?

Tot dusver bevonden Jans verkeringen zich altijd op veilige afstand, in Zweden, Lapland en Siberië. Aangenaam comfortabel. Maar sinds vorige week heeft hij een vriendinnetje dat op slechts 20 km afstand woont.

En dankzij alle onheilsverhalen uit de media, waarin webcams en chantage heftig de hoofdrol spelen, stelde ik mezelf koortsachtig de vraag: 'Heb ik Jan nu voorgelicht of niet?!'
Want als ik heel eerlijk ben, zijn de afgelopen zeventien jaar nogal wazig in mijn herinnering. Vaag staat me er wel iets van bij, maar helemaal zeker weten doe ik het niet. Het is een beetje zoals wanneer je het huis verlaat, en plotseling verstijft bij de vraag: 'Heb ik het strijkijzer nou wel of niet uitgezet?!'

Terwijl ik mijn hersenen pijnigde om me te herinneren of ik het onderdeel Seksuele Voorlichting met succes had afgevinkt, kreeg ik een goed idee: ik zou Floris op Jan afsturen. Gezellig, mannen onder elkaar en zo. 'Bovendien,' bedacht ik, 'waar heb je anders een partner voor, dan om hem als secondant in te zetten!' En met medeleven dacht ik aan al die alleenstaande moeders, die overal alleen voor staan.

Gisteren gingen Floris en Jan samen fietsen, en bij het weggaan siste ik Floris snel toe: 'Denk je er aan, dat je het met hem over sex hebt?'
En toen ging ik in de tuin zitten met een kop thee, in de prettige wetenschap dat ik mij van mijn moederlijke verplichtingen had gekweten.

Maar toen Jan 's avonds thuiskwam, riep hij mij van verre al toe: 'Mam, jij faalt! Papa zei dat hij met mij over sex moest praten!'

Voorlopig kan Floris sex wel vergeten. En daar valt niet over te praten.

 

8

Heb ik hem nou voorgelicht of niet?

Tot dusver bevonden Jans verkeringen zich altijd op veilige afstand, in Zweden, Lapland en Siberië. Aangenaam comfortabel. Maar sinds vorige week heeft hij een vriendinnetje dat op slechts 20 km afstand woont.

En dankzij alle onheilsverhalen uit de media, waarin webcams en chantage heftig de hoofdrol spelen, stelde ik mezelf koortsachtig de vraag: 'Heb ik Jan nu voorgelicht of niet?!'
Want als ik heel eerlijk ben, zijn de afgelopen zeventien jaar nogal wazig in mijn herinnering. Vaag staat me er wel iets van bij, maar helemaal zeker weten doe ik het niet. Het is een beetje zoals wanneer je het huis verlaat, en plotseling verstijft bij de vraag: 'Heb ik het strijkijzer nou wel of niet uitgezet?!'

Terwijl ik mijn hersenen pijnigde om me te herinneren of ik het onderdeel Seksuele Voorlichting met succes had afgevinkt, kreeg ik een goed idee: ik zou Floris op Jan afsturen. Gezellig, mannen onder elkaar en zo. 'Bovendien,' bedacht ik, 'waar heb je anders een partner voor, dan om hem als secondant in te zetten!' En met medeleven dacht ik aan al die alleenstaande moeders, die overal alleen voor staan.

Gisteren gingen Floris en Jan samen fietsen, en bij het weggaan siste ik Floris snel toe: 'Denk je er aan, dat je het met hem over sex hebt?'
En toen ging ik in de tuin zitten met een kop thee, in de prettige wetenschap dat ik mij van mijn moederlijke verplichtingen had gekweten.

Maar toen Jan 's avonds thuiskwam, riep hij mij van verre al toe: 'Mam, jij faalt! Papa zei dat hij met mij over sex moest praten!'

Voorlopig kan Floris sex wel vergeten. En daar valt niet over te praten.

Berichten van Het Moederfront in je mailbox? Voer je email adres in!


Delivered by FeedBurner

8

Mijn leven heeft kraak noch smaak

Nu een valse verkoudheid mij van mijn reukvermogen beroofd heeft, ga ik zonder kraak of smaak door het leven. Dat is vervelend, maar blijkt ook onverwachte voordelen te hebben.

Want toen ik gisteren ziekjes mijn kantoortje binnenwankelde om toch maar even mijn mail te checken, zat Floris daar weer eens ballonnen stuk te schieten achter mijn computer, en merkte fijntjes op: 'Het is maar goed dat je niet kunt ruiken!' en aan de trots op zijn gezicht zag ik wel dat hij er flink wat had laten vliegen.
'Getverrederrie!' barstte ik uit, 'Wat ben je toch een smeerkees. En dan ook nog in míjn kantoor!' maar meer uit gewoonte dan uit onpasselijkheid.

Zoals ik al zei: niet kunnen ruiken heeft soms z'n voordelen.

1