Teunkabouter

Toen ik gisteren Teuntje uit school haalde zei ze op verontwaardigde toon: 'De kinderen uit met mijn klas deden heel vervelend tegen mij! Het was heel.... Vernederend!' Toen huppelde ze bijmoedig vooruit en riep achteloos: 'Ik vertel je er thuis wel over!'

Mijn innerlijke fantast kwam onmiddellijk met allerlei valse scenario's op de proppen. 'Zouden ze Teuntje soms gepest hebben om haar gehaakte mutsje, waaraan ze een zelfgemaakte pompoen heeft geknoopt die bijna op haar billen bungelt? Of zouden ze haar hebben uitgelachen om haar zelfgemaakte beenwarmers, die vroeger door het leven gingen als mouwen, maar die Teuntje een nieuw leven heeft gegeven?' En in gedachten vertelde ik al die stomme kinderen dat ze mochten willen dat zij zo creatief waren als Teuntje.

Eenmaal thuis had Teuntje helemaal geen tijd om haar verhaal te doen, ze was veel te druk met spelen. Pas na de maaltijd trof ik haar op een rustig moment en vroeg nonchalant: 'En Teuntje, heb je al zin om te vertellen over de kinderen op school?'
Teuntje had tijd en zin en zei: 'Mama? Weet je, de kinderen op school zeiden 'Teunkabouter' tegen mij! Toen ontsnapte mij een schaterlach, want is dat niet prachtig gevonden?!

Waar Teuntje creatief is met kleding, zijn haar klasgenoten dat met taal.