Berichten van het Moederfront: Piet
Posts tonen met het label Piet. Alle posts tonen
Posts tonen met het label Piet. Alle posts tonen

12-04-2013

Nieuwe kinderen in de groep

Hoewel de school van Ot en Piet niet officieel een school voor speciaal onderwijs is, is het onderwijs wel zo speciaal, dat er veel kinderen naar toe komen die in het regulier onderwijs hun draai niet kunnen vinden. Dat betekent geregeld verse import in de groep, en Piet is daar niet altijd even blij mee.

'Henkie is nieuw. Hij heeft ADHD, en hij loop de hele tijd te schelden,' rapporteerde Piet deze week op doffe toon. 'Hij zegt  steeds k,u,t en k,l,o,o,t,z,a,k.'
'En Hannie dan?' is die wel een beetje gezellig?' probeerde ik.

'Die scheldt niet gelukkig,' wist Piet. 'Want die kan niet goed praten.'

01-02-2013

Boekbespreking

harry potter en de vuurbekerPiet (9) zit in groep 6 en moet dit jaar een boekbespreking doen. Anders dan zijn twee oudere broers is Piet daar druk mee bezig, en heeft een zorgvuldige planning gemaakt.

'Ik heb Harry Potter en de vuurbeker gekozen mama,' glunderde hij. 'Dat krijg ik echt nooit op tijd uit, dus ik kom dit jaar niet aan de beurt. Ik ben pas bij bladzijde 223, en er zijn er 668. En dan moet ik op school ook nog op de computer om het te schrijven, dus dat kan nooit.'

Wat maar weer eens bewijst dat een boekbespreking staat of valt bij een goede planning.
Valt, in dit geval.

10-09-2012

Hypochondertje in de dop


Piet (9) vertoont alle eigenschappen voor een toekomstige hypochonder. 'Mama, als ik aan mijn pink duw, dan voel ik het hier, in mijn nek!' of 'Als ik ademhaal dan doet mijn oor raar.'
En dan kijkt hij mij met zijn blauwe oogjes bezorgd aan, maar ook met het vertrouwen dat ik de oplossing weet. Aangezien ik mijn Goddelijke status bij de overige vier kinderen al lang geleden verloren heb, koester ik mij in Piets aanbidding en doe mijn best hem gerust te stellen.

Maar nu is Piet getroffen door een hoestvirus. Onder de hoestvirussen is het een vriendelijke, zeer gematigde variant, maar als toekomstige hypochonder ziet Piet zijn prognose somber in. Vanochtend verscheen hij aan het ontbijt met een gezichtje met daarop de uitdrukking van iemand die zojuist heeft gehoord dat Kabouter Plop weer op televisie komt.
'Wat is er Pietje?' vroeg ik.
Piet barstte in tranen uit. 'Ik wil dat het hoestje over gaat!'

Geduldig legde ik nog maar weer eens uit dat zoiets tijd nodig heeft. Maar ik zag zijn kinderlijk vertrouwen in mij nog sneller verdwijnen dan het geld in mijn portemonnee.
'Hier, neem maar twee vitamine C en een Fisherman's Friend,' bood ik aan.
Opgetogen nam Piet zijn medicatie in, zijn vertrouwen in de moederlijke stand hersteld.

Soms is opvoeden veel makkelijker dan je denkt.

 

Hypochondertje in de dop

Piet (9) vertoont alle eigenschappen voor een toekomstige hypochonder. 'Mama, als ik aan mijn pink duw, dan voel ik het hier, in mijn nek!' of 'Als ik ademhaal dan doet mijn oor raar.'
En dan kijkt hij mij met zijn blauwe oogjes bezorgd aan, maar ook met het vertrouwen dat ik de oplossing weet. Aangezien ik mijn Goddelijke status bij de overige vier kinderen al lang geleden verloren heb, koester ik mij in Piets aanbidding en doe mijn best hem gerust te stellen.

Maar nu is Piet getroffen door een hoestvirus. Onder de hoestvirussen is het een vriendelijke, zeer gematigde variant, maar als toekomstige hypochonder ziet Piet zijn prognose somber in. Vanochtend verscheen hij aan het ontbijt met een gezichtje met daarop de uitdrukking van iemand die zojuist heeft gehoord dat Kabouter Plop weer op televisie komt.
'Wat is er Pietje?' vroeg ik.
Piet barstte in tranen uit. 'Ik wil dat het hoestje over gaat!'

Geduldig legde ik nog maar weer eens uit dat zoiets tijd nodig heeft. Maar ik zag zijn kinderlijk vertrouwen in mij nog sneller verdwijnen dan het geld in mijn portemonnee.
'Hier, neem maar twee vitamine C en een Fisherman's Friend,' bood ik aan.
Opgetogen nam Piet zijn medicatie in, zijn vertrouwen in de moederlijke stand hersteld.

Soms is opvoeden veel makkelijker dan je denkt.

Berichten van Het Moederfront in je mailbox? Voer je email adres in!


Delivered by FeedBurner

09-07-2012

Wie is er een slechte moeder dan?!

Er was eens een klein jongetje dat droomde van de Qware tablet van de Intertoys. Elke dag telde hij zijn muntgeld, en nadat hij zijn rapport had gekregen ging hij naar zijn opa's en oma's voor zijn rapportgeld. Toen telde hij zijn centjes opnieuw, en concludeerde dat hij nog maar 5 euro tekort kwam.

Nou had dat kleine jongetje een moeder die niet van tuinieren hield. En toen zij haar kleine jongetje zo zag zitten met zijn tekort, rook zij een kans om twee vliegen in één klap te slaan. 'Hier is nou eens een mogelijkheid mijn kind de waarde van geld te leren, en mijn werkdruk te verlichten,' dacht ze bij zichzelf. En ze zei tegen het kleine jongetje: 'Als jij nou eens álle onkruid uit het tuinpaadje trekt, dan betaal ik jou daarvoor 5 euro. Maar dan moet je het wel goed doen!'

Dat liet het kleine jongetje zich geen twee keer zeggen, en hij rende naar buiten in zijn pyjama, want eigenlijk was het al bedtijd. De moeder lag ondertussen op de bank en keek tv, in de prettige wetenschap dat haar werk werd verricht door een ander.
Zo nu en dan hoorde ze uit de tuin wonderlijke geluiden, en dan hield ze haar hoofd scheef om te luisteren. 'Huilt hij nou?' vroeg ze zich af. 'Welnee,' stelde ze zichzelf gerust. 'Hij vind het zoo leuk om onkruid te wieden dat hij zit te zingen!'

Maar toen stond plotseling het kleine jongetje voor haar. Dikke tranen biggelden over zijn gezicht, en zijn lijfje schokte van een verdriet te groot om te dragen. Met zijn kleine stemmetje snikte hij: 'Mama, ik wil niet meer het paadje wieden. Het is zoo lang!'
'Maar daar betáál ik je dan ook voor,' vond de moeder.
'En mijn vingertje doet ook zo'n pijn,' jammerde het jongetje toen met gebroken stem, terwijl hij half hyperventileerde van verdriet. En hij liet haar zijn vingertje zien, dat vuil en geschaafd was van het grint op het pad waartussen het onkruid tierde.

Toen brak het hart van de moeder, en nam ze hem in haar armen, terwijl háár ogen zich met tranen van diep berouw en schaamte vulden. En ze knuffelde hem net zo lang tot zijn tranen gedroogd waren, en beloofde hem dat hij nooit meer het tuinpaadje hoefde te wieden als hij dat niet wilde. 'En morgen zoeken we een ander karweitje om geld mee te verdienen,' beloofde ze.

En toen ging ze naar buiten wierp zich op het tuinpad, en riep: 'Mea Culpa, mea culpa! Ik ben een Slechte Moeder!'
En als straf moest ze van zichzelf het hele tuinpaadje wieden.

En als ze niet klaar is, is ze nu nog steeds bezig.

Berichten van Het Moederfront in je mailbox? Voer je email adres in!


Delivered by FeedBurner

05-02-2012

De toekomst van Piet

'Ik wil later wel buur worden mama,' vertrouwde Piet me toe op weg naar school.
'Wát wil je worden?'
'Boer!'
'Dat lijkt me een leuk beroep Piet!' vond ik goedkeurend. 'Lekker buiten en zo!'

'Eten is een makkie, want ze eten gras,' filosofeerde Piet over zijn toekomstige leven. 'Maar wat drinken koeien eigenijk?'
'Water,' wist ik.
'Dan zet ik bij elke koe een bakje water neer 's ochtends. En ik woon dan in een huis in de stad,' vatte Piet zijn toekomst samen.

Ik zie het wel zonnig in. En die koeien malen er niet om of ze hun bakje water van een buur of van een boer krijgen.

09-01-2012

Piet ziet ze vliegen

Diep van binnen wist ik altijd al dat ik eigenlijk een moeder ben van zo'n olijk natuurkind.

Het type kind dat graag door paden en lanen struint, slootje springt, en avonturen beleeft in bossen. Dat mijn kinderen steevast bleek wegtrokken als ik ze naar buiten stuurde, kwam gewoon door de stedelijke omgeving!

Dus nu we op het platteland wonen, rook ik mijn kans om mijn innerlijke natuurmoeder tot volle wasdom te laten komen. Ik besloot mijn pijlen op Piet te richten, die pas acht is, en dus het makkelijkst te indoctrineren. Met verhalen over eekhoorntjes en vogels lokte ik hem naar buiten, en duwde hem een vogelgids in de handen waarmee wandelaars in snel tempo kunnen determineren wat er rondvliegt. Dezelfde vogelgids die jarenlang eenzaam lag te verstoffen in ons oude huis.

Tot mijn vreugde sloeg het aan. Piet rende onmiddellijk naar zijn slaapkamer om zijn verrekijkertje te pakken, en sjeesde naar buiten om vogels te spotten. Vanuit het keukenraam keek ik of ik er zelf wat kon vogelen. Maar waarschijnlijk zitten ze allemaal in het Zuiden aan de Martini's, want afgezien van een eenzame mus, en een stoffige merel was er geen vogel te spotten.

Maar Piet zag meer dan ik, want twintig minuten later kwam hij binnen met een indrukwekkende lijst met vogels die hij gespot had. Waaronder de zeldzame Koekoek.

En 's avonds noteerde ik in mijn vogelaarsschrift: 'Vandaag zag ik een achtjarige Fantast.'

09-10-2011

Appelmoes en de dood van een kinderwens

Piet heeft op school heel pittoresk appelmoes mogen maken en is daarbij, in zijn optiek, bloedig gewond geraakt. Piet trekt hieruit vérgaande consequenties.

Gistermorgen deelde hij mij mee, dat hij afziet van kinderen, en wel om de volgende reden: 'Dan moet ik steeds appels voor ze schillen, want ze moeten fruit eten, en dan raak ik wéér gewond.'

Wat maar weer eens bewijst dat scholen zich beter kunnen richten op het doceren van het ABC, en leren rekenen.

26-09-2011

De spreekbeurt lat ligt hoog

In de queeste om De Beste Spreekbeurt wordt in groep 5 geen middel geschuwd. Lieten de kleine sprekertjes eerst nog hamsters, katten en grote honden aanrukken, deze week werd een heuse baby ten tonele gevoerd!

Het zal Piet nog niet meevallen hier over heen te gaan, maar gelukkig heeft hij mij als moeder. En ik stel voor dat hij een verhandeling gaat houden over Patat.

En dat ik dan in de klas voor iedereen een portie patat frituur om een en ander te illustreren. En om ons te verzekeren van een unanieme tien, bak ik er ook nog een frikandelletje bij!
Met fritessaus.

Plan B is een live demonstratie van hoe baby's worden gemáákt.

15-08-2011

Moeder getroffen door onverwachte handgranaat

De handgranaat kwam uit onverwachte hoek.

Ik had mij, voor deze eerste schooldag na de vakantie, tot mijn tanden toe voorbereid: ik had zowel matching schoenen áls sokken klaar gelegd voor de kinderen, hun kleren oogden fris en ze waren geheel ontluisd.

Maar toen wierp Piet een blik op zijn rode Bibaboerderij trommeltje, en kwam tot de conclusie dat het eigenlijk roze was. De haastig aangeboden gele K3 broodtrommel deed mijn zaak geen goed, en Piet trok zich mokkend terug in de gang. Helaas had hij zijn ontbijt nog niet gegeten, dus ik 'moest' er iets mee. Anders had ik hem gewoon laten pruilen tot het moment van vertrek.

'Dan plakken we er toch gewoon even wat over heen?' opperde ik op de zelfverzekerde tonen van de eigenaresse van een succesvolle stickerfabriek. Schoorvoetend kwam Piet terug uit de gang.
Soms moet je je strijdpunten kiezen, en in dit geval leek mij een softe aanpak het beste. Je wilt een kind zo'n eerste schooldag toch niet meteen vlekkerig en behuild afleveren. Dat kan later altijd nog.

Op de computer vond ik een plaatje van die stomme Pikachu dat ik haastig uitprintte. Vervolgens lijmde ik Pikachu met grimmig genoegen, over Josje, Karin en Kristel. Helaas bleven ze irritant olijk door Pikachu heen schemeren, en Piet keek dan ook bedenkelijk.
'Mooooooi!' juichte ik huichelachtig, want het zag er niet uit.
Piet keek mij wantrouwig aan, maar zweeg gelukkig.

Op school was er nog even een moeilijk moment, toen zijn trommeltje krachtig bleek vastgelijmd aan de binnenkant van zijn rugzakje, maar met vereende krachten rukten we het los.
'En dan gaat mama straks naar de Action, en haalt een nieuwe trommel!' zei ik maar gauw, want ik zag Piets gezicht alweer betrekken. 'En zorg dat andere kinderen niet hun spullen op jouw trommeltje zetten,' siste ik er nog snel achteraan.

En toen ben ik snel naar huis gevlucht. Gelukkig kwam ik onderweg geen landmijnen tegen.

25-06-2011

Wie het eerst komt, het eerst gaat

Tijdens de depersonalisatie van ons huis, om potentiële kopers niet af te schrikken, kwam ik een handig emmertje tegen om insekten in te bewaren.
'Hier Piet, voor jou!' zei ik gul, en overhandigde het aan Piet.
Verrukt omklemde hij het emmertje in zijn armen, want hij is nog blij met alles wat hij krijgt. Ook als het geen scherm heeft.

'Die ga ik meteen gebruiken mama!' en hij bestudeerde de bijgeleverde kaart met insekten.
'Welke ga je het eerst vangen Piet?'
'Die ik het eerst tegenkom,' vond Piet heel praktisch.

Dus alle insekten zijn gewaarschuwd. De eerste die Piets pad kruist, zal de rest van zijn leven in een groen emmertje verblijven. Maar laat dit een troost zijn: het is een prachtig éénkamerappartement, met airconditioning!

19-04-2011

Schoudermaatje en Stiltechef

'Mama, ik ben vandaag niet blij!' kondigde Piet aan toen hij tussen de middag thuis kwam, en hij smeet mismoedig zijn Spongebob tasje op tafel.
'Wat is er dan?'
'Bob is mijn nieuwe Schoudermaatje!'
'Aha,' knikte ik begrijpend want ik ben, ondanks mijn weerzin tegen fratsen, goed ingevoerd in het moderne schoolsysteem waarin fratsen hoogtij vieren.
Zo is er onlangs een systeem ingevoerd waarbij de kinderen fungeren als managementteams, met een Stiltechef, een Schoudermaatje, en met een beetje pech ook nog een Oogmaatje.

Bob is zo'n klasgenootje dat onvermijdelijk de vraag oproept: 'Heb jij je medicijntjes vandaag wel ingenomen, Bob?' Piet komt dan ook regelmatig thuis met verhalen over wat Bob nou weer heeft gedaan. Zo schopt Bob graag, en veelvuldig, de schoolvoetbal op het dak van het naburige bejaardentehuis, die de bejaarden vervolgens koppig weigeren terug te gooien. Bij gebrek aan voetbal schopt Bob dan maar zijn klasgenootjes.

Toen ik vanochtend Piet naar school bracht zei hij: 'Kijk mama,' en wees somber op het tafeltje naast hem waarop in grote letters 'Bob' prijkte.
'Gelukkig ben ik ook de Stiltechef,' vond Piet. 'Dan kan ik het Stiltegebaar maken zodat Bob stil wordt.'

Maar ik vrees dat Piets autoriteit als Stiltechef ontoereikend zal zijn, als het gaat om Bob.
Ik denk dat daar de Moederchef aan te pas moet komen.

16-04-2011

Piet, zijn daden benne groot

Toen ik terug kwam van een rondje hardlopen, waarbij ik aanzienlijk meer van de wereld had gezien dan de bedoeling was, omdat ik weer eens verdwaalde, vond ik Piet in de kleine speeltuin. Hij was druk bezig met een plastic schepje de wipkip uit te graven. Hij was al best ver.

'Ben je aan het graven, Piet?' vroeg ik naar de bekende weg.
Piet groef driftig verder. 'Ik ben al heel ver mama!' meldde hij trots. 'Kijk maar!' en hij schudde woest aan de driftkip.
'Ik wil de oude speeltuin terug mama,' vertrouwde hij me toe. 'Daarom graaf ik deze even uit.'

Dat is mijn Piet! Klein van stuk, maar groot in ambitie!

Wil je dit blog in boekvorm op je nachtkastje hebben? Help dan mee, en word voor maar 5 euro aandeelhouder van dit blog!

27-02-2011

Roddel en achterklap

'Weet je wat ik vervelend vind, Ot?' hoorde ik vertrouwelijk Piets kinderstemmetje. Het bleek een retorische vraag, want hij gaf zelf het antwoord: 'Dat 'Ze' steeds zegt wat we moeten doen!'

Geërgerd hoorde ik het aan, want mijn humeur was zwaar bewolkt, met kans op onweer, na een ochtendje motiveren en stimuleren van de kinderen om hun slaapkamers op te ruimen. En ik wist met donkere zekerheid: 'Die 'Ze', dat ben ik.

'Piet, ik hoor je wel hoor! Roddelen hoort niet!' riep ik vanuit onze slaapkamer, waar de stofwolken om mijn hoofd woeien. En ik verbeet me in stilte, omdat blijkbaar zelfs mijn kleinste kind, het stadium van onvoorwaardelijke adoratie had verlaten.

Maar toen hoorde ik plotseling Jans bromstem: 'Roddelen mag niet, Ot en Piet!'
'Maar ik zei niks!' sputterde Ot.
'Maar je luisterde wél!' vond Jan. 'En dat maakt jou medeplichtig.'
In stilte juichte ik Jan toe: eindelijk kwam er eens iemand voor míj op. De geplaagde, ondergewaardeerde moeder!
'Wat is dat, 'medeplichtig'?' wilde Ot weten.
Het bleef lang stil. Uiteindelijk besloot Jan tot:'Dat je stom bent, en nu ga ik weer naar mijn kamer,' en ik hoorde hem wegstommelen.

Na een tijdje hoorde ik opnieuw Piets stemmetje: 'Weet je wat ik stom vind Ot? Dat Jan jou stom vindt.'

Ik hoop maar dat ik niet medeplichtig ben omdat ik luisterde.

15-02-2011

Slechte Moeder Syndroom

Al jaren weiger ik mijn kinderen de vreugde en het genot van een huisdier. Gedreven door een mengeling van afkeer van dieren, en angst voor nog meer zorgvragen. Bovendien, al ben ik geen fan, ik gun geen enkel dier de zorg, of liever gezegd het gebrek daaraan, van mijn kinderen.

Door de jaren heen hebben de kinderen zich gelaten neergelegd bij het feit dat ze een 'stomme moeder' hebben, maar in zijn groot verlangen, heeft Piet nu zijn eigen huisdier gecreëerd.

Hij heet Welpie, en wordt door Piet met de beste zorg omringd. Welpie krijg zijn natje en zijn droogje, en wordt veelvuldig aangehaald. Piet laat hem zelfs uit, aan een touwtje. Dan dartelt Welpie blijmoedig naast hem, en beleven ze allerlei spannende avonturen.

'Weet je wat ik wel jammer vindt mama?' vroeg Piet met zijn piepstemmetje. 'Dat ballonnen krimpen...'
'Bedoel je dat Welpie gaat krimpen?'
'Ja,' verzuchtte Piet, en wiegde Welpie teder in zijn armpjes, terwijl hij hem tegelijkertijd kopjes gaf.

Toen voelde ik me zo'n slechte moeder dat ik zo hard moest lachen dat ik huilde, door dat eeuwige gevoel zwaar tekort te schieten.
'Hier mama,' zei Piet, 'Welpie troost je wel!'

Dus morgen gaan we een hamster kopen.
Of een reserve ballon.

Op de foto hierboven zie je Welpie. Zie hem toch lachen! Het is me er eentje!

31-01-2011

Ziekenboeg

Vandaag heb ik twee zieken: Ot (9) die rochelt als een oude bromfiets, en Piet (7) die ziek is van jaloezie. Op Ot.

Terwijl ik me aankleedde hoorde ik Piet naar Ots ziekbed gaan, waar hij langdurig zwijgend op Ot neer keek. Toen schraapte hij zijn keel, en ontroerd dacht ik: 'Ach wat schattig, hij gaat zijn broer beterschap wensen.'

Maar Piet zei: 'Ik heb ook buikpijn hoor. En hoofdpijn, oorpijn en keelpijn.'
Toen draaide hij zich abrupt om, en verliet enigszins hinkend Ots kamer.
En in de deuropening verklaarde hij: 'En ik heb ook pijn in mijn been!'

09-12-2010

Kloters

'Ik moet vanmorgen een kloter voorlezen,' zei Piet op weg naar school. 'En dat vind ik stom.'
'Wíe moet je voorlezen?!' vroeg ik onaangenaam verrast.
'Een kloter!'
'Een kleuter mama,' hielp Ot.

Ik haalde opgelucht adem, om onmiddellijk weer te verstenen bij de gedachte dat Piet wellicht toch logopedie nodig heeft.
'En waarom vind je dat dan niet leuk?' informeerde ik.
'Omdat je dan een boek moet lezen!' antwoordde Piet, zijn stem vol minachting. 'En die kloters luisteren niet, en ze lopen ook steeds weg!'

Stilletjes was ik het met hem eens, en verbaasde me over de absurditeit om zevenjarigen te laten voorlezen aan vierjarigen, maar ik zei opgewekt: 'Nou ja, dan heb je in ieder geval een goede daad gedaan vandaag.'
Piet knikte grimmig.

Maar toen ik hem een kus ten afscheid nam zei ik: 'Veel succes met de kloters!'
Want in Piets geval leek het mij dat 'kloters' de lading beter dekte dan het meer traditionele 'kleuters'.

11-11-2010

Toekomstperspectief

Piet (7) zit momenteel in een fase van plechtige onderbouwing van verschillende stellingen, die hij graag puntsgewijs toelicht.

'Er zijn twee redenen waarom ik kóude chocomelk wil mama!' verkondigde hij gewichtig, en keek mij vorsend aan, of ik wel oplette.
'Eén: ik heb het warm. Twee: anders heb ik altijd warme chocomelk.'
Bij zulke, prachtig sluitende, argumentatie kun je als moeder alleen maar knikken.

Vanochtend deed hij zijn zienswijze over 'gevaarlijk fietsen' uit de doeken.
'Er zijn drie manieren waarop fietsen gevaarlijk is, mama. Eén: als je fietst met een paraplu. Twee: als je fietst met zonder handen, en drie: als je fietst met je ogen dicht.'

Ik voorzie een groot toekomst voor mijn Piet als orator. En wel hierom. 'Een: omdat hij mijn zoon is. Twee: omdat ik hem zo lief vind, en drie: Daarom.'