Heb ik hem nou voorgelicht of niet?

Tot dusver bevonden Jans verkeringen zich altijd op veilige afstand, in Zweden, Lapland en Siberië. Aangenaam comfortabel. Maar sinds vorige week heeft hij een vriendinnetje dat op slechts 20 km afstand woont.

En dankzij alle onheilsverhalen uit de media, waarin webcams en chantage heftig de hoofdrol spelen, stelde ik mezelf koortsachtig de vraag: 'Heb ik Jan nu voorgelicht of niet?!'
Want als ik heel eerlijk ben, zijn de afgelopen zeventien jaar nogal wazig in mijn herinnering. Vaag staat me er wel iets van bij, maar helemaal zeker weten doe ik het niet. Het is een beetje zoals wanneer je het huis verlaat, en plotseling verstijft bij de vraag: 'Heb ik het strijkijzer nou wel of niet uitgezet?!'

Terwijl ik mijn hersenen pijnigde om me te herinneren of ik het onderdeel Seksuele Voorlichting met succes had afgevinkt, kreeg ik een goed idee: ik zou Floris op Jan afsturen. Gezellig, mannen onder elkaar en zo. 'Bovendien,' bedacht ik, 'waar heb je anders een partner voor, dan om hem als secondant in te zetten!' En met medeleven dacht ik aan al die alleenstaande moeders, die overal alleen voor staan.

Gisteren gingen Floris en Jan samen fietsen, en bij het weggaan siste ik Floris snel toe: 'Denk je er aan, dat je het met hem over sex hebt?'
En toen ging ik in de tuin zitten met een kop thee, in de prettige wetenschap dat ik mij van mijn moederlijke verplichtingen had gekweten.

Maar toen Jan 's avonds thuiskwam, riep hij mij van verre al toe: 'Mam, jij faalt! Papa zei dat hij met mij over sex moest praten!'

Voorlopig kan Floris sex wel vergeten. En daar valt niet over te praten.

Berichten van Het Moederfront in je mailbox? Voer je email adres in!


Delivered by FeedBurner

8

Hypochondertje in de dop

Piet (9) vertoont alle eigenschappen voor een toekomstige hypochonder. 'Mama, als ik aan mijn pink duw, dan voel ik het hier, in mijn nek!' of 'Als ik ademhaal dan doet mijn oor raar.'
En dan kijkt hij mij met zijn blauwe oogjes bezorgd aan, maar ook met het vertrouwen dat ik de oplossing weet. Aangezien ik mijn Goddelijke status bij de overige vier kinderen al lang geleden verloren heb, koester ik mij in Piets aanbidding en doe mijn best hem gerust te stellen.

Maar nu is Piet getroffen door een hoestvirus. Onder de hoestvirussen is het een vriendelijke, zeer gematigde variant, maar als toekomstige hypochonder ziet Piet zijn prognose somber in. Vanochtend verscheen hij aan het ontbijt met een gezichtje met daarop de uitdrukking van iemand die zojuist heeft gehoord dat Kabouter Plop weer op televisie komt.
'Wat is er Pietje?' vroeg ik.
Piet barstte in tranen uit. 'Ik wil dat het hoestje over gaat!'

Geduldig legde ik nog maar weer eens uit dat zoiets tijd nodig heeft. Maar ik zag zijn kinderlijk vertrouwen in mij nog sneller verdwijnen dan het geld in mijn portemonnee.
'Hier, neem maar twee vitamine C en een Fisherman's Friend,' bood ik aan.
Opgetogen nam Piet zijn medicatie in, zijn vertrouwen in de moederlijke stand hersteld.

Soms is opvoeden veel makkelijker dan je denkt.

Berichten van Het Moederfront in je mailbox? Voer je email adres in!


Delivered by FeedBurner

4

Ik maak het uit, want ik vind je een k*t@#$%@#

Ze kunnen tegenwoordig zoveel met internet. Verkeringen uitmaken bijvoorbeeld.
'Stefanie is weer gedumpt via email,' meldde Teuntje (13) gisteravond, en voegde er somber aan toe: 'Dat is al de derde keer!'

Ik vond dit een mooie gelegenheid om de kinderen wat normen en waarden bij te brengen, en preekte: 'Dat is helemaal niet netjes! Als je het uitmaakt met iemand, moet je dat recht in zijn of haar gezicht doen.'
'En hij noemde haar ook nog K*thoer,' wist Teuntje.
'Dat is al helemáál niet netjes!' vond ik. 'Zeg maar tegen Stefanie dat ze blij moet zijn dat ze van die vuilbekker af is.'
Gehoorzaam tweette Teuntje mijn wijsheid.

'Het is toch schande,' zei ik hoofdschuddend tegen Floris, die natuurlijk weer niet oplette omdat hij op zijn laptop ballonnen kapot zat te prikken.

Misschien moet ik Floris eens een welgemeende boodschap tweeten. Recht in zijn gezicht.

Berichten van Het Moederfront in je mailbox? Voer je email adres in!


Delivered by FeedBurner

3

Wie is er een slechte moeder dan?!

Er was eens een klein jongetje dat droomde van de Qware tablet van de Intertoys. Elke dag telde hij zijn muntgeld, en nadat hij zijn rapport had gekregen ging hij naar zijn opa's en oma's voor zijn rapportgeld. Toen telde hij zijn centjes opnieuw, en concludeerde dat hij nog maar 5 euro tekort kwam.

Nou had dat kleine jongetje een moeder die niet van tuinieren hield. En toen zij haar kleine jongetje zo zag zitten met zijn tekort, rook zij een kans om twee vliegen in één klap te slaan. 'Hier is nou eens een mogelijkheid mijn kind de waarde van geld te leren, en mijn werkdruk te verlichten,' dacht ze bij zichzelf. En ze zei tegen het kleine jongetje: 'Als jij nou eens álle onkruid uit het tuinpaadje trekt, dan betaal ik jou daarvoor 5 euro. Maar dan moet je het wel goed doen!'

Dat liet het kleine jongetje zich geen twee keer zeggen, en hij rende naar buiten in zijn pyjama, want eigenlijk was het al bedtijd. De moeder lag ondertussen op de bank en keek tv, in de prettige wetenschap dat haar werk werd verricht door een ander.
Zo nu en dan hoorde ze uit de tuin wonderlijke geluiden, en dan hield ze haar hoofd scheef om te luisteren. 'Huilt hij nou?' vroeg ze zich af. 'Welnee,' stelde ze zichzelf gerust. 'Hij vind het zoo leuk om onkruid te wieden dat hij zit te zingen!'

Maar toen stond plotseling het kleine jongetje voor haar. Dikke tranen biggelden over zijn gezicht, en zijn lijfje schokte van een verdriet te groot om te dragen. Met zijn kleine stemmetje snikte hij: 'Mama, ik wil niet meer het paadje wieden. Het is zoo lang!'
'Maar daar betáál ik je dan ook voor,' vond de moeder.
'En mijn vingertje doet ook zo'n pijn,' jammerde het jongetje toen met gebroken stem, terwijl hij half hyperventileerde van verdriet. En hij liet haar zijn vingertje zien, dat vuil en geschaafd was van het grint op het pad waartussen het onkruid tierde.

Toen brak het hart van de moeder, en nam ze hem in haar armen, terwijl háár ogen zich met tranen van diep berouw en schaamte vulden. En ze knuffelde hem net zo lang tot zijn tranen gedroogd waren, en beloofde hem dat hij nooit meer het tuinpaadje hoefde te wieden als hij dat niet wilde. 'En morgen zoeken we een ander karweitje om geld mee te verdienen,' beloofde ze.

En toen ging ze naar buiten wierp zich op het tuinpad, en riep: 'Mea Culpa, mea culpa! Ik ben een Slechte Moeder!'
En als straf moest ze van zichzelf het hele tuinpaadje wieden.

En als ze niet klaar is, is ze nu nog steeds bezig.

Berichten van Het Moederfront in je mailbox? Voer je email adres in!


Delivered by FeedBurner

6

Moeder lobby

Ik ben Jans zwarte kledingdracht, met ogen omringd door zwarte eyeliner behoorlijk zat, en dus ben ik een campagne gestart om hem te overtuigen van de kracht van kleur. Jan (15) ziet mijn lobbypogingen aan, met de superieure minzaamheid van een puber die veel beter weet dan zijn stomme, misleide moeder.

'Op school denken ze dat jij een hippie bent,' deelde hij me mee. 'Omdat je op professor Zwamdrift lijkt.'
Mijn vermeende gelijkenis met professor Zwamdrift is mij al eerder voor de voeten gegooid, en dus had ik haar gegoogled. Ik werd daar niet blij van.

Maar ik wist me te herstellen van deze psychologische dolkstoot, rechtte mijn rug, en wees Jan op de kleuren van mijn outfit van die dag: een paars shirt op een wijde rode zigeunerrok.
'Kijk eens hoe mooi dit bij elkaar is,' prees ik aan. 'Dat zou jou ook prachtig staan, in plaats van altijd dat sombere zwart.'
'Faal!' zei Jan, want dat schijnt het nieuwste woord te zijn in puberland.

Je moet weten wanneer het tijd is voor een terugtrekkende beweging, en dus kondigde ik aan: 'Ik ga maar eens koken.' Maar in de toekomst voorzie ik dat Jan het zwart van zich aflegt. Professor Zwamdrift kan immers in de toekomst kijken.

Nu maar hopen dat ik niet faal.

9

Omdat ik het zeg!!!! Daarom!!

De pooltemperaturen veroorzaken een ware uitdaging voor mijn opvoedkundige vaardigheden. Ik vind namelijk dat de kinderen zich dienen te hullen in diverse lagen, met als basis zo'n kekke thermowear onderbroek. En de kinderen vinden van niet. Feitelijk is dat hét probleem van de opvoeding in een notedop: ouders willen iets, en kinderen willen niet.

Vooral Jan blijkt een formidabele tegenstander, want hij is te oud om op te gaan zitten, en snel die thermobroek aan te trekken. Dat betekent dat ik mijn wóórden moet gebruiken. Helaas gebruikt Jan zijn woorden ook, om mij te vertellen waarom al die lagen flauwekul zijn, en dat leidt tot eindeloze discussies.

Gelukkig kan ik dan altijd terug vallen op de gouwe ouwe van ouders over de hele wereld: 'Je doet het, omdat ik het zeg! En anders ben je je iPod een week kwijt!'

9

Zieke kinderen

'Meten is weten' vind ik altijd, dus als mijn kinderen allerlei vage klachten vertonen, zonder een handige temperatuursverhoging, dan loop ik handenwringend door het huis, en vraag me af hoe ik schoolziekte kan uitsluiten.

Na urenlang onderzoek in mijn geheime laboratorium, ontwikkelde ik de volgende foolproof methode om eventuele nepzieken er uit te halen: 'Als je echt ziek bent mag je thuisblijven, maar dan mag je de rest van de dag niet achter de computer. Ook geen tv en geen ipod. Alleen maar in bed liggen.'
Meestal leidt dit tot een instant herstel.

Maar toen Jan zich vanochtend bij me meldde met de mededeling: 'Ik heb buikpijn!' stemde hij overal mee in.
Voor de zekerheid vroeg ik nog: 'En heb je geen buikpijn omdat je het zo naar vindt dat je naar school moet?'
'Dan zou ik elke dag buikpijn hebben,' zei Jan zakelijk.

Toen heb ik hem liefdevol ingestopt.
Met zijn iPod, computer en tv.

13

PDD-NOS voor dummies

'What you see, is what you get,' heb ik geleerd van Jans mannelijke expert.

Mensen met een diagnose PDD-NOS nemen de wereld vaak erg letterlijk, en het is dan ook beslist niet nodig allerlei verborgen emoties en boodschappen te vermoeden achter hun uitspraken en gedrag. Dat valt nog niet mee, want ik zie overal dubbele lagen en betekenissen.

Als Jan zegt dat hij geen trek heeft, en zijn boterham niet blieft, vermoed ik onmiddellijk Anorexia. En wanneer hij met een zwart kohlpotlood zwarte tranen op zijn wang tekent, weet ik: 'Hij is depressief!' Een diagnose die ik vervolgens bevestigd zie in zijn voorkeur voor posters met triomantelijk grijnzende skeletten.

Maar nu weet ik dat, als Jan mij bijvoorbeeld vraagt: 'Is het normaal als ik met een fiets om mijn nek ga bungeejumpen in het Grand Canyon, zonder touw?' het enige juiste antwoord een welluidend en simpel: 'Neen Jan. Dat is niet normaal!' luidt.
En dan kunnen we allemaal weer overgaan tot de orde van de dag.
En dat Jan graag de Telegraaf napluist op gruwelijke ongelukken, bloedige zelfmoordaanslagen, en de overlijdensberichten uitspelt, kan ik eveneens gerust naast mij neerleggen.

Dat gaat moeilijker met de wijsheden die Jans expert ongevraagd over míj mededeelt.
'Je moeder leest de Telegraaf niet,' zei hij tegen Jan. 'Die leest de Volkskrant, Trouw of het NRC!'
's Avonds klaagde ik tegen Floris: 'Het is net alsof die man dwars door mij heen kijkt. Ben ik dan zo'n stereotype?!'
Daar kon Floris kort over zijn: 'Schat, je leest überhaupt geen papieren kranten, en kan die man echt dwars door je heen kijken?!'
'Nee,' moest ik schoorvoetend toegeven.
'Zie je wel,' zei Floris. 'Je bent immers niet van glas!'

En toen dacht ik aan een andere uitspraak van de expert: 'PDD-NOS heeft een grote erfelijke component'.

8

Het Sinterklaasyndroom

Toen Teuntje nog op de basisschool zat kwam er een moment dat ik noodgedwongen Sinterklaas ontmaskerde als een bedrieger en fraudeur.

Noodgedwongen, omdat de kinderen in haar klas luidruchtig lieten weten dat Sinterklaas eigenlijk niet bestond. En nadat Teuntje hartstochtelijk voor deze schijnheilige in de bres sprong, zag ik geen andere mogelijkheid dan haar de waarheid te vertellen.

Nu is Teuntje twaalf jaar oud, en zie ik mij gedwongen haar uit de doeken te doen wat porno is, en waarom zoeken op 'poezieplaatjes' niet verstandig is zonder kinderfilter. Noodgedwongen, omdat haar klasgenootjes luidruchtig de video's die ze hebben bekeken op Redtube* bespreken.

Na zorgvuldig onderzoek en overweging, heb ik deze ervaringen weten te plaatsen en labelen als Het Sinterklaassyndroom. Ik verwacht grote furore te maken als expert met dit syndroom.

Sinterklaassyndroom' (Gr.), 0. complex van verschijnselen die kenmerkend zijn voor ouders die zich door hun omgeving gedwongen voelen hun kinderen van informatie te voorzien, die zij liever nog voor zichzelf hielden.

Leestips

• Schoentje zetten
• Wanneer vertel je je kind dat Sinterklaas niet bestaat?
• Surprise groep 8
• Lootjes trekken

*Redtube: porno versie van youtube

6

Tijdsbeeld!

Eerder schreef ik over het pioniersgevoel dat mij als moeder anno 2011 regelmatig overvalt, door de snelle technologische ontwikkelingen, en de daaruit voortvloeiende virtuele, sociale netwerken waaraan pubers deelnemen.

Onderstaand filmpje geeft daarvan een kostelijk tijdsbeeld: over inventieve kinderen, en ouders die er nét een paar passen achteraan hobbelen!

2

Opvoeden anno 2011 is pionierswerk!

Mijn virtuele, Amerikaanse would-be schoondochter blijkt een langer leven beschoren dan haar voorgangster, de Zweedse Sigrid.

Maar ze is wat je noemt 'troubled', en dat troubleert mij dan weer als moeder. Om de haverklap verschijnen op haar Facebook account berichten dat ze zichzelf heeft gesneden, en haar verhaal is er één van ellende en droefenis. Een afwezige moeder, en een dronken vader die haar slaat.

Regelmatig bezoek ik Jan dan ook op zijn kamer, en vraag indringend: 'Jan, wat dóét dat nou met je?'
Dan kijkt hij mij glazig aan, en vraagt: 'Wat?'
'Dat gedoe met Beverly!'
'Gewoon,' schokschoudert Jan, die mij elke weer weet te verbazen met zijn 'Het is wat het is' attitude.

Maar toen Ot (10) plotseling 'verkering' kreeg met Beverly's zusje, Kimberley van negen, verkondigde ik ferm: 'Ot je bent veels te jong! Ik hef je Facebook account op. Sterker nog: Ik snap niet eens dat je een account hébt!'
En 's avonds verzuchtte ik tegen Floris: 'Opvoeden anno 2011 is net pionieren! Het valt niet mee mijn weg te vinden tussen de voetangels, landmijnen en sociale netwerken. Ik hoop maar dat ik het allemaal goed doe!'

Maar vanochtend vond ik het volgende bericht in mijn mailbox van Beverly:

'Hi Mom. Long time no speak. Can you do me a favor? I know the answer is probably no, but i have a very sad little sister here and i was wondering if there was any chance you could please let Ot have his facebook back? You could get Jan to make it so the people Ot could talk to is your family members, and me, my brother Tom, and Kimberley. Kimberley's been in tears since Ot had to deactivate. Anyway, please reconsider. You'd be making a little 9 year old very happy.'

Wat moet ik daar nou weer van pionieren…

12

Ik pluk de zoete vruchten van mijn opvoeding

Het was tien over vijf, en ik schrokte net mijn maaltijd bestaande uit Rode kool, worst van neef Henk en een lawine Aldi appelmoes, naar binnen toen de telefoon ging. Ik ben geen fan van telefoons, en al helemaal niet als ik probeer chique te dineren, dus ik negeerde het ding.

In tegenstelling tot mijn kinderen, die allemaal van tafel sprongen in een woeste race om als eerste bij de telefoon te komen. Jan won.
'Hallo, met Jan van Sandwijk.'
Toen was het een hele tijd stil, en ik concludeerde dat het zeker weer zo'n telefonische verkoper was, want die beginnen altijd als een wilde te ratelen.

Maar toen ging plotseling de hemel open, en Jans stem zei: 'Meneer? Mag ik u even onderbreken? Ik ben pas 14'.
Ik viel bijkans van mijn stoel: was die beleefde jongen mijn Jan?! Bevend van ontroering en opwinding klemde ik hem aan mijn boezem.

En 's avond fluisterde ik hoopvol tegen Floris: 'En ik had hem dít niet eens zo geleerd! Hij was uit zichzelf zo beleefd! Zou mijn opvoeding dan toch aanslaan?'

Floris wierp me een minzame blik toe: 'Ik denk dat míjn opvoeding is aangeslagen.'

8

Mahaaam, ik verveel me! Zeven anti verveel tips.

De tijdschriften en websites staan er momenteel vol mee: pedagogisch correcte tips, om verveelde kinderen te inspireren en hanteren. Geschreven door Experts, vanachter hun rustige bureau, waar hun secretaresse ze net een kop koffie heeft gebracht.

Al die belegen adviezen gaan een moeder vervelen, want hoe lang kun je opgewekt, en gezéllig je kind blijven inspireren?! Daarom heb ik zelf een lijst met ultieme anti verveeltips gemaakt, die nauwelijks inspanning vereisen!

Zeven Ultieme Anti-Verveel Tips

1. Ga naar de Intertoys en investeer heftig in een Nintendo 3DS, een WII, een XBox en Playstation. Vergeet de spelletjes niet. Je hebt de rest van de dag geen kind meer aan je kind. Geef wat extra vitamine D, om het tekort aan zonlicht te compenseren.

2. Zorg dat het probleem bij je kind blijft, en zeg: 'Ach wat vervelend voor je. Mama snapt het helemaal. Hoe is dat nou voor je, om je zo te vervelen?'

3. Maai het gras voor de voeten van je kind weg, en roep handenwringend: 'Ik verveel me zo! Wat moet ik toch doen?!'

4. Bied gruwelijke alternatieven: 'Ga je kamer maar opruimen, en als je klaar bent kun je mooi even alle Zevenblad uit de tuin wieden.'

5. Geef je kind een lijst met karweitjes die altijd nog moesten gebeuren, zoals het schoonmaken van de  groene container, waar de maden net een barbecue hebben. Geef er geen heitje voor.

6. Laat je kind het gazon een 'nieuw kapsel' geven. Met een kinderschaartje.

7. Verhaal uitgebreid over hoe jíj je als kind al kon vermaken met het grot vuil. Neem er geen genoegen mee als je kinderen hun handen voor hun oren klemmen om je stem niet te horen!

Vergeet niet achterover te leunen, en te genieten van de rust. Je bent het waard!

15

Als je opvoeding zich tegen je keert

Dagelijks strijd ik een nobele strijd om mijn kinderen goede manieren bij te brengen. Eén daarvan is dat ze netjes: 'Wat zeg je?' vragen als ze iets niet verstaan. Het lompe: 'Huh?' kan mij niet bekoren, en kan rekenen op een scherpe wedervraag mijnerzijds: 'Wát zeg je?!'

Helaas bleek deze methode niet bestand tegen de logica van Jan…

9

Maar de piercing hoef ik niet hoor, mama!

Jarenlang leek het mij het ultieme genoegen: een zoon die behagen schepte in persoonlijke verzorging, en zijn kapsel. Om mij heen klaagden moeders over de grote gelpotten die er per dag door heen gingen, maar bij mij stond de gelpot eenzaam te verstoffen. 'Boeien,' vond Jan.

Het voordeel was wel dat ik zijn kapsel kon dicteren, en invullen naar mijn persoonlijke voorkeur. En het was pas toen zijn Amerikaanse Facebook vriendinnnetje mij mailde met het dringende verzoek níet Jans vettige lokken te kortwieken, dat ik met een schok besefte: ik ben mijn alleenrecht op Jans kapselkeuze verloren. Dat werd nog eens bevestigd toen Jan mij een foto liet zien van een jongen met een gruwelijke coupe, en de gelaatskleur van Flexa Winterwit, en zei: 'Dit kapsel wil ik mama!'
Troostend voegde hij er aan toe: 'Maar de piercing hoef ik niet hoor.'

Toen verlangde ik plotseling hevig naar de tijden dat hij haardrachten 'Boeien' vond. Maar ja, je bent moeder, en je wilt zo'n kind niet in zijn persoonlijke integriteit aantasten, en dus betaalde ik 12 euro zodat Jan er extreem stom uit kan zien.

En 's avonds in bed las ik zuchtend: 'Be careful what you wish for. It may come true.'

12

Seksscènes

'Ik ben bijna bij de sexscène in dit boek van Carry Slee mama!' verkondigde Maartje (15) op uitdagende toon. Maar mij krijg je niet meer zo maar op de kast. Vijftien jaar moederschap hebben mij voorzien van een dikke laag Teflon.

'Leuk Maartje!' juichte ik dus. 'Vroeger vond ik die altijd mooi in de Bouquetreeks. Dan schreven ze: 'Hij doorboorde met zijn vurige lans haar zachte vrouwelijkheid!'
Maartje ging uitgebreid over haar nek.

'Dat is toch veel mooier dan met schuttingtaal,' vond ik.
'Dan heb ik toch liever 'lul' hoor mama.'
Ik huiverde op mijn beurt, want er is iets in de zin 'Met zijn lul doorboorde hij haar zachte vrouwelijkheid,' dat ik niet vond rijmen.

Toen haalde ik mijn schouders op: Maartje had haar interesse in de sexscène al verloren, en gooide het boek aan de kant.

Mijn werk zat er weer op.

9

Vuilbekkende vriendjes

Jan zat met zijn laptop op de bank, en liet mij een keur aan muziek horen, waarbij de meesten mij deden verlangen naar acute doofheid. Ondertussen onderhield Jan even zijn sociale contacten, via de chatservice op Facebook.

'Heb je eindelijk een échte vriendin, die je lekker kunt n-e-u-k-en?' las ik geschokt over Jans schouder. Het was zijn vriendje Pim, eveneens veertien.
'Getver Jan!' riep ik verbolgen. 'Ik wist niet dat Pim zo onfatsoenlijk chatte!'
'Dat doet-tie anders nooit hoor!' verdedigde Jan zijn vuilbekkende vriendje.
'Hij zal wel teveel in zijn klas hebben gezeten: daar zijn ze allemaal al ontmaagd, en zeggen ze dat soort dingen.'
'Nou ik vind het niet fraai Jan! En als jij dat maar niet doet!' beleerde ik nog even.

En omdat ik zin had om eens wat stress en angst te verspreiden zei ik: 'Zeg eens tegen hem dat je moeder achter je staat!'
Gehoorzaam typte Jan het slechte nieuws in.
'Type snel nog wat, zodat 'het' weg is,' verscheen op het scherm.
'Zeg maar dat het al te laat is, en dat ik het al gezien heb,' moedigde ik wreed aan, want ik kreeg er nogal plezier in.

Toen verscheen op het scherm een smily die zich had verhangen. Als moeder kun je ook nooit eens ongestraft wat frustraties afreageren.

En Pim heb ik nog niet weer bij ons thuis gezien.

10

Het nieuwe opvoeden

De liefde tussen Jan (14) en zijn Zweedse Sigrid, met wie hij ongehinderd door enig 'real life' contact verkering had, bleek een kort leven beschoren.
'Ze kon de afstand niet aan,' lichtte Jan toe.

Gelukkig bleek Jans hart niet gebroken, want een paar dagen later kondigde hij aan: 'Ik heb een nieuwe vriendin! Ze heet Kiara, en ze woont in Amerika!'
De volgende dag vond ik in mijn mailbox een berichtje van Facebook: 'Kiara wil vrienden met je worden'.

Gretig klikte ik op 'ja', want het leek me een goede manier om deze Kiara in de gaten te houden. In één moeite klikte ik vervolgens door naar mijn Twitteraccount, en selecteerde 'Unfollow' bij Sigrids naam. Tevreden leunde ik achterover in de prettige wetenschap dat ik weer helemaal 'bij' was.

Toen we gisteren samen koffie dronken vroeg Jan plotseling: 'Wil je Kiara zien?' en rende naar boven om zijn laptop te halen, die hij pontificaal tussen de kopjes koffie en het schaaltje met koekjes parkeerde.
'Hier is Kiara!' riep Jan op de triomferende toon van een goochelaar die succesvol een wit konijn uit zijn hoed tovert.

'Hi Kiara,' groette ik gehoorzaam het blonde meisje dat me vanaf het computerscherm toelachte.
Helaas stokte toen de conversatie. Het is ook niet iedere dag dat de Amerikaanse vriendin van je veertienjarige zoon plotseling bij je op de koffie komt.
Ik zei nog: 'Would you like a chocolate chip cookie?' maar die bliefde ze niet.

's Avonds stortte ik mijn bezorgde moederhart uit bij Floris, die zoals gewoonlijk niet begreep waar ik me druk overmaakte.
'Je hoort toch zulke enge verhalen, over tienermeisjes die eigenlijk vieze oude mannetjes zijn,' jammerde ik handenwringend. 'Wat als die Kiara ook eigenlijk een vies oud mannetje is! Dat zou zo maar kunnen hoor!'
'Je hebt haar toch gezien op de computer,' vond Floris logisch.
'...'
'Dan is ze toch geen oud mannetje?'

Toen heb ik mij in geheimzinnig stilzwijgen gehuld, om mijn domheid te verhullen.
Soms is zwijgen inderdaad goud.

11

Politiek incorrect ouderschap

Natuurlijk houd ik van mijn kinderen, maar dat wil niet zeggen dat ze me soms niet tot wanhoop drijven.
'Maar ik houd zíélsveel van ze hoor!' voeg ik er dan snel aan toen. Want god verhoede dat ik ondankbaar lijk.

De vader in onderstaand filmpje neemt geen enkel blad voor de mond! Dus voor alle getergde en gemartelde moeders: geniet ze. Het duurt nog geen minuut, zo lang kunnen je kinderen zich best even redden!

Ik had niet gedacht dat het nodig was om te vermelden, maar bij deze: dit filmpje is cabaret, en dient als zodanig noch serieus, noch létterlijk te worden genomen!

11

De Pedagogische Jungle

National Geographic Presenteert: De Pedagogische Jungle! Unieke, niet eerder vertoonde beelden van de pedagogische jungle.

'Roerloos zit de moeder in haar natuurlijke habitat, haar jongen buitelen om haar heen. Voor de argeloze toeschouwer lijkt zij in gedachten verzonken, maar de niet argeloze toeschouwer weet wel beter!

Dan plotseling, toont een van haar jongen 'gewenst gedrag'. Met een machtige sprong springt de moeder er bovenop, en bekrachtigt dit gedrag met een verbale beloning. Zelf geconditioneerd door experts, kan zij niet anders dan zo optreden. Ook al waarschuwt elk instinct in haar overprikkelde moederlichaam haar, geen spelende kinderen te storen.

Het jong, verwart door de plotselinge onderbreking van zijn spel, kijkt zoekend rond, om vervolgens verveeld tegen zijn moeder aan te gaan hangen.

Het is de wet van de pedagogische jungle.
En de pedagogische jungle is wreed.'

14